Hanne Hukkelberg - Featherbrain

Propeller Recordings

De Noorse zangeres Hanne Hukkelberg is hier nog een goed bewaard geheim, al brachten wij haar wel al geregeld onder de aandacht. Haar laatste album ‘Featherbrain’ zeulen we al een tijdje mee op onze iPod, nu vinden we het tijd om te laten weten wat we er van vinden.

‘Featherbrain’ is al het vierde album van deze schikgodin uit het hoge noorden, en volgens ons is het ook haar beste. Toch is het zeker geen hapklare brok. 

Het grote publiek is allicht nog niet klaar voor de avontuurlijke duivels die Hukkelberg ontbindt. Een tip: laat je partner de hond uitlaten als je de plaat opzet, want of diens gevoelige oren bestand zijn tegen de dissonante klanken van Hukkelberg, durven we te betwijfelen.

Nochtans begint alles nog redelijk braaf bij het titelnummer. De donkere elf uit het noorden lokt je behoedzaam haar universum binnen. En in dat universum wordt gemusiceerd op alles wat voor het rapen ligt, zo lijkt het wel. Van een gammele gitaar over een muziekdoos tot een oude speelgoedkeyboard. Als er geluid uit komt, smeedt Hukkelberg er wel een song mee.

Die songs hebben zelden een klassieke structuur van verzen en refrein. Haar stem duikt onverwachts op tussen geluiden en vice versa. Dit is een vorm van jazz, maar dan wel een erg vreemde. 

Nergens is deze plaat voorspelbaar, altijd is er wel iets dat je aandacht grijpt. In het glibberige I Sing You is dat een krassende cello en haar fluisterende, betoverende stem. In The Bigger Me is dat de bevreemdende percussie en het nauwelijks gepaste, onbezorgde fluiten van een vrolijke Frans. In My Devils trekken een piano, een vreemd klinkende gitaar en onverwachte hooks dan weer ten strijde.

Sleutelsong is het bijna acht minuten lange To Good To Be Good. Wij hoorden deze song voor het eerst in een Ardens bos, waar we helemaal alleen rondstruinden met de hoofdtelefoon op, zodat de vogels ons niet zouden storen bij het luisteren. Maar na een paar minuten rukten we verschrikt de hoofdtelefoon af. Achter elke boom begonnen we vreemdsoortige wezens te ontwaren. Ja, de wereld van Hukkelberg is onherbergzaam en buitenissig.

Het album sluit af met een wonderbaarlijk duet in het Noors tussen Hukkelberg en haar buurman van 88, Erik Vister. De song draagt zijn naam en biedt rust na de queeste door het soms grimmige klankenlandschap van ‘Featherbrain’.

Deze plaat blijkt na een maand een haast oneindige bron van hernieuwd luisterplezier waarin telkens iets nieuws te ontdekken valt. Wel met mate te nuttigen, en denk er aan: laat de hond uit of zet je hoofdtelefoon op.

Op 6 mei mee te maken in de Arenberg in Antwerpen en een dag later in het Depot in Leuven.