Hawksley Workman - Meat/Milk
Isadora Records / Rough Trade
“Dubbelalbum!” riepen wij vrolijk toen we ‘Meat/Milk’ in onze handen kregen. Voor zover wij hadden begrepen - op het internet vinden wij heel wat tegenstrijdige berichten - zou ‘Milk’ in tegenstelling tot ‘Meat’ niet als album op zich te koop worden aangeboden, maar enkel als losse nummers digitaal de wereld worden ingestuurd. Of tezamen met ‘Meat’ dus. Goed nieuws voor liefhebbers van good old fashioned cd’s en een delicatesse voor muziekfreaks.
Het maakt niet uit hoe beide albums in je bezit komen. Je krijgt op beide plakjes onversneden Hawksley Workman te horen. Dat Ryan Corrigan zichzelf niet graag in een muzikaal hokje steekt, wisten we al langer. Zo staan er op ‘Meat/Milk’ melodramatische ballads naast opwindende elektropop en ruige rockers. Maatschappijkritische nummers verbroederen met van de pot gerukte songs. Zet And The Goverment Will Protect The Mighty maar een keertje naast (The Happiest Day I Know is A) Tokyo Bicycle. De titels alleen al lijken genoeg te zeggen.
Toch merken we een verschil op tussen beide albums. ‘Milk’ klinkt luchtiger en genuanceerder. Corrigan schreef deze nummers dan ook in een periode van hevige verliefdheid. Het verklaart alvast titels als Animal Behaviour, Stay Drunk And Keep Fucking en waarom Suicidekick over een jong koppel gaat dat zich afsluit van de grote, boze wereld om de liefde te bedrijven (‘he doesn’t want to know / she doesn’t want to know / all they want to do is ... / fuck, fuck, fuck’). Er worden duidelijk geen doekjes om gewonden.
Maar Ryan Corrigan zou Hawksley Workman niet zijn als je er ook geen huiveringwekkend mooie songs als Robot Heart en Devastating op de plaat terug waren te vinden. Je kan ook heerlijk mijmeren met Who Do They Kiss? of danspasjes leren met Google Jesus en We Dance To Yesterday. Multifunctionele platen, we love it.
‘Meat’ opent met het prachtige Song For Sarah Jane. Drijvend op een pianobedje en een subtiele soundscape zingt Ryan getergd ‘so why can’t things just stay the same?’. Ja, ook de harten van Leonard Cohen en Tom Waits worden hier week van. Ook You Don’t Just Want To Break Me (You Want Tear Me Apart) komt als een speer aan in onze maag. We schrikken zelfs even als hij zijn stembanden dreigt uit te spuwen wanneer hij in acht minuten tijd tot waanzin gedreven wordt.
Met veel plezier doen we ons nog tegoed aan de onbezonnen poprock van French Girl In LA en Depress My Hangover Sunday. Deze laatste wordt voorzien van een soulvol achtergrondkoortje dat ons port om mee te neuriën en mee te wiegen.
Twee heel gevarieerde albums dus waarmee Hawksley Workman wederom bewijst een sterk singer-songwriter te zijn. Hij combineert verschillende gevoelswerelden en doet dat telkens heel overtuigend. Met Hawksley Workman geen krokodillentranen, geen geforceerde lachbuien en al zeker geen egotripperij. Mocht het niet zo’n foute term zijn, we zouden stellen dat hij ‘de nieuwe man’ is.