Hawkwind - Road To Utopia

Cherry Red

Road To Utopia

‘Road to Utopia’ is het eenendertigste album van Hawkwind. Het eenendertigste! Dat betekent dat die band al decennialang muziek maakt. En toch niet bekend! Niet in deze contreien, maar in de Angelsaksische wereld kennelijk wel. En gerespecteerd ook. Getuige namen als Lemmy of Ginger Baker, die ooit iets met Hawkwind op een podium hebben gedaan. Op deze plaat heeft de band Mike "Bright Eyes" Batt, fulltime producer en ontdekker van Katie Melua, aangesproken om hun muziek een meer orkestrale feel te geven.

De band trapt af met iets dat lijkt op een Spaans drinklied dat The Velvet Underground als opwarming in de studio speelt. Quark, Strangeness & Charm klinkt daardoor een beetje vreemd, maar niettemin hoogst interessant, en blijkt een perfecte illustratie van de talloze invloeden die deze band heeft opgezogen en nadien ook weer heeft doorgegeven.

Moeiteloos serveert Hawkwind in The Watcher een r&b van het zuiverste kaliber en met een heerlijke gitaarpartij. Niet verwonderlijk: ze wordt gespeeld door Slowhand Eric Clapton. Respect en excellentie; niet elke hedendaagse groep kan zich daarop beroepen.

Van Batts orkestratie nog geen spoor maar geen nood: We Took The Wrong Step Years Ago klinkt als een akoestische Led Zeppelin uit de seventies en heeft wel een mooie melodieuze orkestratie. Batt kent zijn vak. En Hawkwind kent na al die jaren vele muziekjes en beheerst vele genres. Denk de percussie en de blazers van Batt even weg bij Flying Doctor en je waant je echt bij The Clash en The Jam in hun beste periode. Het cockney-accent krijg je er gratis bij.

Een pittig rocknummer als Psychic Power brengt je naar een plek waar we graag zijn: de dansvloer! Swingen en tegelijk het vlotte refrein meebrullen !

Dat Hawkwind een groep is met bovenal knappe muzikanten, die zich af een toe gewoon jamgewijs een weg banen door het dagelijkse bestaan, bewijzen de twee instrumentale nummers Hymn To The Sun en Into The Night, die de selectie hebben gehaald. Hier voelt men ook duidelijker de hand van Mike Batt: de wilde jam is bewerkt tot een beheerste overpeinzing met nogal wat orkest erachteraan. Misschien, neen, allicht heel zeker heeft Mike Batt ook echo gezet op de Mr. Dibs-stem in de met veel nadruk gezongen ballade The Age Of The Macro Man.

Als we de naam van de zanger noemen, gebiedt de eerlijkheid ons natuurlijk de absolute sleutelfiguur van Hawkwind te vermelden: Dave Brock. Hij doet bijna alles op deze plaat; behalve zingen dus. De lang uitgesponnen, maar bij momenten ritmische compositie Down Trough The Night sluit deze alternatieve herlezing van Hawkwinds greatest hits af.

Dat Hawkwind hiermee de deuren naar het Europese continent gaat open krijgen, betwijfelen we. Maar zelfs met een Brexit verdienen ze een kans, die ze trouwens volgens de volle touragenda in Groot-Brittannië wel vast hebben.

12 september 2018
Frank Tubex