Hayseed Dixie - No Covers
Cooking Vinyl
De legende wil dat Hayseed Dixie het levenslicht zag toen enkele hillbillies de platen van AC/DC ontdekten in een gecrashte auto (check YouTube voor een hilarisch filmpje hierover). Het viertal draait hardrocknummers in een soepje met banjo's, mandolines en een zwaar Tennessee-accent om uiteindelijk bij een soort bluegrass uit te komen. Rockgrass noemen ze het zelf. Sinds de begindagen, 2001, zijn we alweer zeven albums verder en de titel van hun nieuwste plaat 'No Covers' geeft meteen aan dat de jongens deze keer andere soep opdienen: geen covers meer en een mengeling tussen akoestisch en elektrisch.
Bouncing Betty Boogie, het openingsnummer, zou het pad moeten effenen voor Hayseed Dixies nieuwe recept: een elektrische gitaar zet in, maar de verfijning gebeurt door de banjo. Wij zijn wel mee met het aanstekelijke ritme, maar dat komt vooral door het typerende banjogeluid. We zijn dus niet echt meteen overtuigd. Gelukkig zorgt Hayseed Dixie in het tweede nummer Set Myself On Fire meteen voor duidelijkheid. De jongens gaan terug de vertrouwde toer op en kiezen voor country. Wij houden van de fiddle die het nummer opvrolijkt en ook in andere nummers nog eens opduikt. Ook het vraag-antwoord werkt voor ons: Barley Scotch zingt, de anderen zingen na. We benijden Hayseed Dixie voor de manier waarop ze hun instrumenten bespelen, het tokkelwerk bijvoorbeeld heeft ons overdonderd achtergelaten. Veel meer virtuositeit hoor je ook op Stonewall Hicks. Je zou bij dit nummer zonder problemen een film kunnen bedenken waar op kolderachtige manier een achtervolging ingezet wordt. De weinige tekst (een antwoordapparaat) die erin voorkomt is trouwens ook pure kolder.
Nochtans was ons beloofd in de bio dat er minder slapstickteksten tussen zouden zitten. Toegegeven, Born To Die In France is een Serieuze Ballad met Serieuze Tekst over oorlog en de kloof tussen rijk en arm. Barley zingt erg overtuigend; we geven hem het voordeel van de twijfel. Barley aka John Wheeler is overigens de drijvende kracht achter 'No Covers'. Hij zorgde voor alle teksten, alle muziek en speelt ook nog eens de meeste instrumenten in. Wij hadden echter liever wat minder elektrisch gehad. Draken zoals You've Got Me All Wrong Baby en Frustration deden ons luidkeels NEEN roepen. Te veel, te luid, te schreeuwerig. Sorry jongens, dit werkt niet voor ons.
Verder staan er nog enkele middelmatige nummers op waarin de al te gemakkelijke rijmpjes ons een beetje op de zenuwen werken. Stephanie Come To Me Secretly of That's It I Quit, need we say more? We zijn dan weer wel onder de indruk van Trickle Down. Probeer deze tongbreker maar eens mee te lippen.
Dat Hayseed Dixie zijn grenzen wil verleggen is glashelder vanaf de eerste luisterbeurt. Een nummer als Last Days Coming flirt bijvoorbeeld met tzigane-invloeden, maar we ontdekten ook nummers die naar punk ruiken. Hayseed Dixie weet wel hoe een nummer catchy te maken maar echt beklijven doet het niet. Met dit album wilde Hayseed Dixie een dikke vinger opsteken naar iedereen die destijds Bob Dylan verloochende als Judas tijdens zijn overstap van akoestisch naar elektrisch. Tja, niet dat deze CD ons koud laat, maar echt wild zijn we er niet van. Wij hopen op een terugkeer naar de roots en kijken uit naar een 'Hillbilly Tribute to Iron Maiden' bijvoorbeeld. Niet dat we tegen vooruitgang zijn, maar sommige dingen zijn gewoon te goed om ze te willen veranderen.