Headland - Sound/Track

Waterfront Records

‘Headland’ betekent ‘kaap’, een uitstekend stuk land in de zee. De uitgelezen plek om weg te dromen met Sound/Track op de achtergrond, al mag je die klif gerust vervangen door een bescheiden vlonder en de ruisende oceaan door een verlaten meertje. Eenvoud kan sieren en plezieren, maar boeien is niet eenvoudig als het water stilstaat en de tijd voortschrijdt.

De veertien meestal korte tracks vloeien vlot in elkaar over en zijn gemaakt ter begeleiding van een 8mm-film uit de seventies, een collage van wazige fragmentjes die inwoners van een Australisch kustdorpje zelf gefilmd hebben. Zo moest het album de soundtrack vormen van een nostalgische recollectie over de toenmalige surfcultuur. Lang vervlogen tijden, maar tijd is genadeloos dus laten we maar snel aan de recensie beginnen.

De aandacht vasthouden is een vaak voorkomende stokpaardje in het genre van de post-indierock/ambient indie/dream rock of hoe het in hippe muziekkringen ook mag worden bestempeld.  Rustig vaarwater gevoed met melodieuze gitaarlijnen, zacht neuriënde stemmen en uitmondend in een kabbelend watervalletje; Sound/Track zorgt beslist niet voor een aardverschuiving in het genre.

De formule mag dan wel genoegzaam bekend zijn, mocht ze niet aanslaan zou er geen duchtig gebruik van worden gemaakt. Al snel waan je je op een kano die doorheen een schilderachtig boslandschap klieft, en je vraagt je af waar dat naartoe zal leiden. The Hum Song bijvoorbeeld drijft op een simpel rifje, enkele sporadische pianoaanslagen, goed getimede drums, wat geneurie en flarden tekst, maar pakt je bij je nekvel. Heerlijk om je op een luie zondagmiddag te laten meevoeren op een gezapige rit en halweg te verzinken in onbestemde gedachten.   

Halftide is het zachte ankerpunt waarop ofwel je aandacht langzaam begint weg te deemsteren, ofwel je gapend ontwaakt uit je roes en zin krijgt om poeierende electrobeats uit je boxen te doen knallen. Voor niet-ingewijden is het vechten tegen de verveling, liefhebbers zullen auditief bevredigd worden. Een ding zullen ze allebei beamen: de tijd vertraagt en komt net niet tot stilstand.

Geen plaat met hoge uitschieters noch diepe dalen. Het is die schijf die je ergens had opgeborgen om hem weer boven te halen op de momenten dat hij functioneel kan zijn. Gemoedsrust na hard labeur of een ingetogen sfeertje tijdens een diner bij kaarslicht, dat soort toestanden. Het moet gezegd dat de songs niet uitblinken in originaliteit, en dat je gedachten afdwalen al even onvermijdbaar is als intentioneel. Maar eens om de zoveel tijd is afdwalen een genietbaar tijdverdrijf.