Headphone - Riot

Fugitive Motel

Bij elke nieuwe worp van Headphone moeten wij telkens heel even aan Kid A van Radiohead denken. Dat is bij ‘Riot’, Headphone’s nieuwste - en zeker bij de eerste noten van opener Myotonic niet anders.

Met titels als Myotonic, Riot, Geek of Thief lijkt de groep die referentie ook niet meteen krachtdadig van tafel te willen vegen. “If you can’t beat them, join ‘m”, moeten ze bij Headphone gedacht hebben, want in ook in Massacre, een van de mooiste nummers op deze uitgepuurde en evenwichtige plaat ligt de Thom Yorke-invloed er dik op: de synthetische plopjes, het spaarzame elektrische pianootje, het mooie, beknepen stemmetje,…

Zelfde ingrediënten bij Riot, maar hier aangevuld met een simpele maar onderkoelde en dodelijk efficiënte gitaarriff. De teugels worden erg strak gehouden en pas helemaal op het einde wordt er enkele seconden loos gegaan om je als luisteraar vervolgens een beetje pesterig te laten hongeren naar méér. Mooi.

Ook Drowning Sailor is knap: een licht psychedelische intro met piano en stem, gevolgd door een bezwerend ritme en die ingehouden stem, zwevend tussen Bellamy en Yorke. Er zit, gewild of ongewild, een auditief concept in deze plaat: elke song lijkt een soort van minisoundtrack bij een duistere 21^ste eeuwse  film-noir. En als je niet zeker wist dat het bij Headphone lieve jongens zijn, dan zou je zweren dat ze kwaad in de zin hadden. Zo ook in het ‘gecontroleerd beukende’ The Children dat als soundtrack kon dienen bij een imaginaire lynchpartij.

‘Riot’ van Headphone, grotendeels de huisnijver van Ian Marien, die alle songs en lyrics schreef én producete, is een opvallend donkere plaat. Slechts het afsluitende, met melancholische faux-jazz blazers opgesmukte Addicted klinkt iets minder somber. Maar dat is slechts schijn.

Het kost enige moeite en bereidwilligheid om wat Headphone betreft door het bos (de voor de handliggende invloeden) de bomen (sobere maar vernuftige songs, aparte arrangementen, spaarzame glitches en mooie zang) te zien. Maar wie de inspanning doet krijgt er wat voor terug: een band met een – toch wel – heel eigen universum en een aparte, donkere en verrassende plaat, die haar mooiste kantjes in laagjes prijsgeeft. Voor wat hoort wat.