Heather Nova - The Way It Feels
V2
Een wereldster zal ze wel niet meer worden. Wij hebben het over Heather Nova. Ook niet na haar negende studioplaat. Evenmin zal ze haar image van ecologisch geïnspireerd bloemenmeisje vlug kwijtgeraken, ook niet met deze plaat, waar haar milieubewustzijn met regelmaat om de hoek komt kijken. Maar ‘The Way It Feels’ kon ons echt wel bekoren.
Van bij het eerste nummer is Heather Nova en haar stijl al volledig aanwezig: etherische, bij momenten breekbare zang met af en toe wat echo erop in een ballade-achtig lied. Formule gekend, risico ontweken dus. Toch is Treehouse, de opener, geslaagd. Vooral de U2-gitaar op de achtergrond in combinatie met een orgel doet het.
Bij het tweede nummer komt de zee - alweer de zee - aanrollen. Heather Nova is een soort van moderne sirene, die van de zee haar favoriete metafoor gemaakt heeft. Voor ons niet gelaten maar soms is het voortdurend op, in of onder het water bezig te zijn toch van het goede te veel. Bij Sea Glass is het nog ok maar Women’s Hands valt toch in het water; om in haar idioom te blijven.
Hetzelfde kan mutatis mutandis gezegd worden over de soms wat zweverige thematiek van zelfintrospectie en het geprevel over relaties. Het mag, maar bij overdaad wordt zo’n plaat bijna een freudiaanse therapie, weliswaar in een oppervlakkige lightversie. The Archaeologist vermijdt die val vooral door de knappe zang en beheerste productie. De producers hebben trouwens door oordeelkundig de nodige percussie in te brengen – of het nu akoestisch of elektronisch gebeurt – toch een dynamische flow in de plaat gebracht. Girl On A Mountaintop breekt geen potten ondanks een sterk refrein en Lie Down In The Bed You’ve Made zal moeilijk de eeuwigheid halen.
On My Radar is een rustige ballade vol onzekerheid over een onbereikbare en ook onvergetelijke liefde. Een beetje puberachtig maar niet kwaad. Sleeping Dogs heeft net iets meer tempo. En zo kabbelt de plaat door, rustig met af en toe een amper merkbare ribbeling op het voor de rest stilstaande water tot aan Moon River Days, een sobere evocatie van haar jeugdjaren met enkel wat percussie en een banjo; en meteen een erg mooie afsluiter.
Zijn wij echt zot van ‘The Way It Feels’? Niet echt maar het is zeker een plaatje dat wij bij bepaalde gelegenheden zeker nog eens gaan opleggen. Meer zelfs, als de dame in de buurt komt willen we best eens gaan luisteren of deze rustige songs een heel concert kunnen boeien.