HEISA - joni
Mayway Records
Het Limburgse Heisa maakte de afgelopen jaren al meer lawaai in het Belgische muzieklandschap: winnaars van 'De Beloften', een debuut-ep, die goed werd onthaald, en gelauwerde concerten. Nu komt het drietal met ‘joni’, een eerste langspeler.
Heisa is een slimme band. Doorheen ‘joni’ worden stijlen, ritmes en sferen aan rad tempo afgewisseld. Let Go trapt de plaat af met een Kapitan Korsakov-esque noisekraker, een stijl die gedurende de eerste drie nummers wordt afgewisseld met spannende mathrock. Iets verder kanaliseert Break, ons persoonlijke hoogtepunt, zowel Doves als Mogwai. Hoe verder de plaat vordert, hoe meer de band op zoek gaat naar haar innerlijke Tool om die, eens gevonden, te kruisen met weerbarstige postrock.
Doorheen alle eclectiek worden genoeg catchy hooks en inventieve verrassingen geweven om je aandacht bij de muziek te houden. Vocaal heeft de band een arsenaal aan middelen, die ze heel precies weet in te zetten. Alt-J-koortjes op Keep It, nasaal geneuzel en diepe grollen op For Ours, screams op Cloudpreaser heffen de nummers steevast een trapje hoger. Ook instrumentaal heeft de band een scala aan mogelijkheden, die ze afgemeten weet in te passen in het geheel. Van de arpeggio-overname tussen de idiofoon en gitaar in Detach Mend tot de helikopterriff-fade-drumroll-grol-postrockbreakdown op For Ours, de band heeft een uitgebreide trukendoos.
Ondanks de gevarieerde invloeden en instrumentatie klinkt de plaat wel als een geheel. Het voor een trio uitzonderlijk volle geluid houdt ‘joni’ bij elkaar doorheen elke overgang, ritmewissel of stijlbreuk. Excellente productie en een heel volwassen sound, zeker voor een debuut.
Het geluid staat er dus, maar wat songschrijverschap betreft, kan Heisa nog stappen zetten. Soms mankeert het de groep aan geduld. Spanning wordt niet opgebouwd, maar is of is niet. Is Heisa in donkere, wave-y mathrock-/Tool-modus, dan klinkt de sfeer dreigend en geladen. Wanneer de band besluit de spanning op te lossen, zet ze de sluizen zonder reserves open. Case in point: de plotse uitbarsting van distortion op Keep It. Er zijn weinig grijswaarden om kleur te geven aan ‘joni’.
Dat we doorheen deze review zo gemakkelijk onze vinger konden leggen op de verschillende invloeden, toont ergens ook dat Heisa nog op zoek is naar haar stem. Hoewel de productie en het métier van de Limburgers zorgt voor een sonisch geheel, voelen de songs hier en daar nog iets te veel als een collage aan invloeden. Hoewel ‘joni’ erg slim is, horen we niets dat we niet kunnen thuisbrengen.
Laat dat je er niet van weerhouden ‘joni’ in huis te halen. Het is een uitstekende plaat, een masterclass in productie, die moeiteloos meerdere luisterbeurten mee kan zonder te vervelen. Heisa levert met de eerste langspeler het bewijs dat ze alle middelen in huis heeft om een rijke en steengoede discografie neer te zetten.