Helium Horse Fly - Hollowed

Dipole Experiment Records

Eerlijk: de drie releases van het Belgische experimentele noiserockgezelschap Helium Horse Fly zijn ons even ongemerkt gepasseerd als u. En wees daar maar gerust boos om. Want nu ‘Hollowed’ ons wakker heeft geschud en de zelfgekozen term “progressive baroque hardcore” concreet vorm krijgt, willen we meer.

"Do you fight fire with fire or just sit down and burn ?", aldus vocaliste Marie Billy. En toch hebben we u even sterk bij de testikels als de band met ons doet, beste lezer. Want als u dacht aan furieuze, onstuimige metal-escapades, bent u compleet fout. Helium Horse Fly doet aan mathematisch afgemeten gitaarmuziek, van dromerig en sfeervol - want dat is het zeker veertien minuten lang in A Deathless Spell - tot intens, sacraal en zelfs hoekig en uitbundig. Is het fout te zeggen dat ‘Hollowed’ een soort van punkopera is? Of dan toch zeker bovengenoemde track, waarin Pink Floyd plots de kaarten van David Lynch (donker, mysterieus) en Ghost (demonisch, onderhuids) aangemeten krijgt – beiden overigens bands die producer Brian Lucey ook met succes onder handen nam.

Helaas grijpt ‘Hollowed’ niet altijd naar de keel. Waarom Algeny met in de leegt hangende gitaaraanhalen en de sporadisch zinderende stem van M.B. twee minuten lang leidt tot de verveling van een nieuw drankje uit de ijskast halen vooraleer de song met een repetitieve basgroove meer vorm krijgt, is een raadsel. En weet je wat? Daarna gebeurt er nog steeds geen hol. Dixit zes minuten lege bladzijden vooraleer HHF eindelijk en heerlijk doorbreekt in een landschap van postrock, jazzpunk en gecontroleerde psychedelica. Wederom bij de testikels. Want muzikale bruggen slaan, dat kunnen Marie, Stéphane, Dimitri en Gil zeker wel.

Wat duidelijk is: experiment en durf zijn dit viertal niet vreemd. Deze band houdt van drama, sfeer en intonatie en zorgt voor een muzikaal avontuur vol verrassing, verwarring en intensiteit, soms bewust langzaam opgebouwd. Zes tracks lang bouwt Helium Horse Fly aan een abstract universum waarin zowel klassieke muzikale elementen als overheersende noise welkom zijn.

Soms heb je van die platen waarvan je bij een eerste luisterbeurt afvraagt: “What’s it all about?”, bij de tweede luisterbeurt: “What’s it all about?” en bij de vijfde luisterbeurt: “That’s what it's all about?”. Hier heeft u er zo eentje. Iets waarbij de groep met ondersteuning van veel geroffel “Let us be reborn” gesticuleert. Opnieuw en opnieuw. En dat is net wat hier gebeurt.  Begrijpt u het nu? Wij in feite nog steeds niet. Eerlijk is eerlijk.