Helloween - My God-Given Right

Nuclear Blast

Wat moeten we in godsnaam met Helloween aanvangen? Ooit, met de Duitse happy metal, de uitvinders van een heel nieuw en verfrissend genre, maar de laatste jaren meer en meer auteurs van albums waar critici wereldwijd met veel plezier hun frustraties op botvieren. Zou de vijftiende worp 'My God-Given Right' een keerpunt kunnen betekenen? Of blijven de Duitsers in hetzelfde straatje zitten als twee jaar geleden met voorganger 'Straight Out Of Hell'?

Voor velen ging de teloorgang van het happy metalinstituut uit Hamburg gepaard met het vertrek van zanger Michael Kiske; en vooral met de komst van opvolger Andi Deris. Nogal kort door de bocht, wetende dat het vijftal nadien nog enkele sterke plaatjes wist te brengen zoals 'Better Than Raw' (1998) en 'The Dark Ride' (2000). Ook 'Keeper Of The Seven Keys: The Legacy' uit 2005 had duidelijke, goede momenten. Vooral live heeft de nieuwe stem nooit zijn voet naast die van zijn voorganger kunnen zetten. Hun passage op de weide van Graspop twee jaar geleden, was daar een zoveelste voorbeeld van.

Het eerder geloste nummer Battle's Won wees in elk geval al op een nieuw dieptepunt voor de band rond gitarist Michael Weikath en bassist Markus Grosskopf. Inspiratieloze, melodieuze kronkels en lyrics te zwak om nog grappig te zijn; de zin om een album met dertien van die ondingen te doorspitten was ver zoek. Maar de journalistieke nieuwsgierigheid heeft het gelukkig nog eens gehaald van de afkeer.

Die nieuwsgierigheid zag zich alvast gesterkt door opener Heroes. Clichériffs zoals we ze intussen van Helloween gewoon zijn, maar vooral sterk gitaargesoleer van het duo Weikath-Sasha Gerstner. Ook dat is textbook Helloween. En dat is doorheen heel het album iets waar de Duitsers op kunnen teren om middelmatige songs als If God Loves Rock 'N' Roll of Claws naar een hoger niveau te tillen.

Als Helloween ons ooit iets heeft geleerd, dan wel dat heavy metal en catchiness absoluut geen tegenpolen hoeven te zijn. Zelfs anno 2015 slagen ze er nog steeds in om oorwurmen op ons los te laten, die moeilijker te verwijderen blijken dan een hardnekkige rokershoest. Luister daarom vooral op eigen risico naar de titelsong of het al even aanstekelijke Lost In America.

Helloween is dan misschien haar relevantie verloren; hun albums wekken misschien niet meer de allerhoogste verwachtingen op; en de band is zeker niet meer de grootste publiekstrekker voor concerten en heeft al evenmin de beste zanger in de gelederen; maar dit niewste werk op voorhand helemaal afkraken zou een onrecht zijn. Niet dat de oude Helloween helemaal terug is of dat dit album in alle eindejaarslijstjes terug te vinden zal zijn, maar een worsteling is het werk om deze recensie te schrijven nu ook weer niet gebleken.

Het originele Engelstalige stuk vindt u op Riff's Al Ghul.