Henry Fool - Men Singing

Kscope

Van een groep genaamd Henry Fool (geleend van de cultfilm van Hal Hartley) kun je verwachten dat men je zo nu en dan op het verkeerde been probeert te zetten. En inderdaad, ‘Men Singing’ is een instrumentaal album geworden. Het eerste overigens sinds het gelijknamige debuut, dat twaalf jaar geleden verscheen. Naar het schijnt heeft men achtenveertig uur nodig gehad om dit schijfje te bedenken.

Oorzaak voor het lange oponthoud is stichtend gitarist Tim Bowness, die altijd wel met een of ander project bezig is, niet het minst No-Man met Steven Wilson. Zijn partner in crime voor Henry Fool is toetsenist Stephen Bennett, terwijl ook Michael Bearpark (gitaar), Peter Chilvers (bas) en Myke Clifford (sax en fluit) er opnieuw bij zijn. Nieuw zijn Sanguine Hum-drummer Andrew Booker, Jarrod Gosling (mellotron en glockenspiel) en legendarisch Roxy Music-gitarist Phil Manzanera.

Al in 2003 begon de band aan dit tweede album, maar de sessies liepen toen uit op een onbevredigend resultaat. Vanaf 2006 begon het eindelijk te rijpen. Centraal in de muziek staan de chemie en telepathie tussen de bandleden, want ‘Men Singing’ is hoofdzakelijk live in de studio opgenomen. Enkel de mellotron en een beetje Fender Rhodes zijn nadien toegevoegd. Resultaat is een organisch geheel in één onafgebroken vloeiende lijn.

De onderzoekende en improviserende natuur van de muziek genereert vanzelf een onvermijdelijke jazzsensibiliteit. De invloed van bands als Soft Machine en Quiet Sun (Manzanera’s band voor hij bij Roxy Music ging spelen) is ontegensprekelijk. Bowness steekt zijn bewondering voor de underground van de late jaren zestig en begin jaren zeventig niet weg, muziek die in zijn eigen woorden “onbevreesd, eclectisch en grenzeloos” was. 

Geen egocentrische solo’s hier, maar hoogstaand ensemblespel dat je meeneemt op een ruimtetrip naar de verre uithoeken van het progressieve universum, zoals de planeet Gong. De vier tracks (tussen de zes en veertien minuten) werden liefdevol opgenomen door engineer Andy Jackson (bekend van Pink Floyd). Zoek niet achter een verhaal, verwacht geen conventionele verteltrant. Aan de hand van een kleurrijk palet geeft ‘Men Singing’ uitdrukking aan de autonomie van de muzikale taal. Een intrigerende plaat.