Herbie Hancock - The Imagine Project

Sony

'The Imagine Project' is de zoveelste release van legende Herbie Hancock. En voor één keer is het woord legende hier op zijn plaats. Herbie was naast pianist bij het Miles Davis Kwintet immers ook de oprichter van zijn eigen band de Headhunters. Bovendien was de brave man ook nooit vies van enig experiment, en dat is bij deze cd niet anders. 'The Imagine Project' is alles behalve een reguliere jazzopname.

Voor 'The Imagine Project' verzamelde Hancock een reeks popnummers en muzikanten van allerlei kunne om een interessante cocktail te maken. Geen cd vol lang uitgesponnen improvisaties, maar een magistrale inkleuring van elk nummer zonder de originele versies uit het oog te verliezen.

Zo krijgt Baden Powells Tempo de Amor een onderliggende groove uit de Stevie Wonder-catalogus aangemeten. De magnifieke diepe stem van Céu katapulteert je zo richting Portugal. Hoe zwoel kan een mens nog zingen?

Compleet andere koek is Space Captain, dat klinkt alsof het zondagochtend is in de plaatselijke Gospel-kerk, dankzij de soulvolle stem van Susan Tedeshi. Herbie laat zijn piano in dialoog gaan met de gitaar van Derek Trucks en een scheurende Hammond B-3. 

Eén van de absolute hoogtepunten op deze cd is Lisa Hannigans interpretatie van The Times,They Are A' Changin'. De hese fluisterstem van Hannigan klinkt absoluut magistraal in combinatie met de folkies van de Chiefttains, terwijl Hancock zelf héél subtiel op de achtergrond blijft.

En het houdt niet op! Juanes en Herbie gaan samen de latin-tour op in La Tierra, dat door Hancock intensief ingekleurd wordt zonder ooit zwaar buiten het genre te stappen.

Ook de Toearegs van Tinariwen maken hun opwachting met een eigen nummer, dat in samenwerking met de heren van Los Lobos naadloos overgaat in Bob Marleys Exodus. En als apotheose krijgen we de geweldige combinatie van Chaka Khan, Wayne Shorter en Anoushka Shankar, dochter van Ravi. Geweldig om haar in dialoog met Herbie te horen gaan over een achtergrond van tabla-percussie.

Maar helaas is er ook de - vermoedelijk verplichte - samenwerking met label-genote Pink, die zowat het lelijkste vibrato ter wereld brengt in Imagine, en zelfs Peter Gabriels Don't Give Up mag verknoeien. Bah!

Waarom uitgerekend deze twee nummers de cd openen, mag Charlie Parker weten. Snel vergeten en genieten van de rest van deze magniefieke cd is de boodschap.