Hidria Spacefolk - Astronautica

Eigen beheer

Instrumentale spacerock, hoe blijf je het spannend houden? Veertig jaar nadat Pink Floyd en Hawkwind het idioom hebben vastgelegd, probeert Hidra Spacefolk hier met hun vierde album ‘Astronautica’ nog iets aan toe te voegen.

Verwacht niet dat deze vijf Finnen een nieuwe standaard zetten, zoals eertijds Ozric Tentacles. De psychedelica van Hidria Spacefolk klinkt eerder retro, maar ‘Astronautica’ houdt je kiezen aangenaam bezig.

Op Ad Astra trekt men meteen alle registers open. Tja, hoe geraak je anders in hyper drive dan door over te gaan op warp speed? Hieruit ontwikkelt zich een spacey trip die evenwel na een tijdje voorspelbaar wordt. Geen onbekende, niet in kaart gebrachte territoria deze keer, wat ons betreft.

Dat ligt anders met Cycloop. Het slotdeel breidt er een verrassend vervolg aan. Eindelijk. Badding gaat verder op dit herwonnen elan en zal vooral de toetsenfreaks bekoren. De band bloeit nu helemaal open. De ritmesectie houdt de teugels strak terwijl lekkere solo’s (van ondermeer Fender Rhodes en Moog) als asteroïden om onze oren vliegen.

Net als in Cycloop gaat Badding naar het einde toe opeens een andere richting uit, zodat de spanningsboog intact blijft. De klokken luiden vervolgens voor Endymion waar rond een constant ritme subtiele variaties gesponnen worden. Een leuke vingeroefening die niettemin diepgang mist.

Seirenes is een heel stuk spannender, klinkt nu eens lekker trippy (het Farsifa orgel) en dan weer alsof de Klingons aanvallen. Een overtuigend slot voor een stijlvaste genreoefening. En voor wie de prachtige plaatcover op een groter formaat wenst, verschijnt ‘Astronautica’ eveneens op vinyl.