High Hazles - High Hazles

Heist Or Hit Records

Het leuke aan debuutplaten is dat ze dikwijls verfrissend klinken. Een nieuw geluid; alsof je de eerste vogel van de lente hoort.

Dat gaat zeker op voor deze van High Hazels, een bandje uit voormalige industriestad Sheffield, die ons eerder al bands leverde als The Crookes, Arctic Monkeys, The Human League, 65daysofstatic, Richard Hawley en Pulp.

Maar in tegenstelling tot voornoemde namen laat High Hazels de zon schijnen. Niet aan de lente, maar aan de zomer roept deze plaat herinneringen op. Zeker bij openingstrack Valencia. Niet zo gek als de parodie die onze vader maakte van de gelijknamige klassieker van Tony Martin, maar wel een zorgeloze track over vrij zijn en genieten van een zonnige rivieroever in het zomerse Spanje.

Maar mooie liedjes duren niet lang en een track later zitten we al samen met James Leesley en co achter een donkere pint in de Loneliness Inn, waar gitarist Scott Owens zijn gitaar laat wenen.

In de volgende track is het aan drummer Anthony Barlow om de aandacht op te eisen met afwisselend en creatief slagwerk. “And then a bad idea came banging on my door”, zingt Leesley, maar het drumwerk van Barlow zit vol goede ideeën en daarmee tilt hij de track op tot een van de sleutelnummers van de plaat. Niet verwonderlijk dat dit ook op single werd gegooid. 

Het minst in het oor springende lid van het viertal is bassist Paul Barlow (broer van), maar ook hij heeft zijn momenten zoals in de sleper Hanging Moon, die een leuk tegengewicht vormt voor de over het algemeen zomerse sfeer.

Naast zomers klinkt High Hazels ook bepaald retro als het surfrockbandje op het “prom ball” uit een highschoolmovie uit de sixties. Luister maar eens naar eerste single en absolute kraker Misbehave met zijn onweerstaanbare gitaarriff.

Niet alle songs zijn toppers, maar de meeste klinken wel lekker organisch, dromerig, ongeforceerd en weelderig. Alleen Shy Tide misstaat een beetje. Deze singer-songwritersong met amper meer dan een akoestisch gitaartje en een fluisterende Leesley heeft wel mooie zinsneden als “I found a daydream on her lips”, maar het kampvuurgehalte is ons net te hoog. Als afsluiter had het misschien wel gekund, maar nu volgen er nog twee nummers waarvan enkel slotnummer The Promenade nog het vermelden waard is.

High Hazels vingen totnogtoe niet veel wind en dat mag vreemd genoemd worden door die twee knappe singles en dit aardige debuut. Misschien kan het nu nog?