Hinds - I Don't Run
Mom & Pop Music
Welke eigenschap van de rock-‘n-rollmuzikant spreekt een fan als u en ik het meeste aan? Het verfijnde, poëtische vermogen om in enkele rake woorden de Waarheid te verkondigen? Virtuoze instrumentbeheersing? Het onfeilbare vermogen om het publiek te bespelen als bestond het louter uit marionetten? Nonsens. Het is ontegensprekelijk het feit dat de rockster nooit oud hoeft te worden terwijl de sterveling gebukt gaat onder de beslommeringen van elke dag.
Een dikke twee jaar geleden schreef collega (jr) nog hoe de dames van Hinds hem deden verlangen naar “warme, zomerse zonnestralen” met “teksten over uitgaan, sangria drinken en jongens versieren.” Wij waren terstond fan van de rammelpop van deze Spaanse grieten, en keken al een poos uit naar de opvolger van ‘Leave Me Alone’.
Op ‘I Don’t Run’ etaleert de band rond Carlotta Cosials en Ana Garcia Perrote een gezond Peter Pan-syndroom. De gitaren van de twee dames jengelen nog steeds alle kanten uit, vakkundig getemperd door de ritmesectie van Ade Martin en Amber Grimbergen, en de frontvrouwen schreeuwen nog altijd door elkaar heen over de liefde en de eenzaamheid waar een mens al eens tegenaan botst aan het einde van voornoemde liefde. Dat Carlotta in opener The Club zingt “I wanna show you that it’s cool to grow up”, vinden we best geinig, gezien ze het richt aan een jongen die ze de avond tevoren heeft opgepikt in de club.
Bon, we dénken tenminste dat het daarover gaat, want het Engels van Hinds is niet bepaald dat van de Queen. Het zal ons een rotzorg wezen of we alles altijd even goed begrijpen, zolang dat Spanglish sappige zinsneden oplevert als “Boots made you cool when you were underage / Now you're Mr. Soon in your bed of clichés”, uit Soberland.
Linda klinkt als de uitloper van de kater na The Club en lijkt een fluisterende Carlotta ei zo na op de knieën te krijgen, maar zij en Ana herrijzen uit hun as op New For You: Hinds op hun melodieuze, brullendste best. Het hookfestijn gaat daarna lustig voort, met Echoing My Name en uitblinker Tester. Dat laatste nummer is een klein meesterwerk qua opbouw, waarin de verschillende onderdelen strijden om je aandacht.
De rest van de plaat wisselt af tussen manische nachten en eenzame dagen, zowel qua tekst als qua klank. Het enige nummer, dat enigszins uit de toon valt, is afsluiter Ma Nuit, een met weemoed gekruid, akoestisch liedje, dat je het gevoel geeft dat je een vlieg aan het plafond bent in de slaapkamer waar Ana en Carlotta samen aan het schrijven zijn. Nog een keertje in het Spaans, donker, met een jammerende gitaar.
Van ons mogen ze voor altijd hetzelfde blijven, die Hinds. Feesten en treuren, je vreugde uitschreeuwen en fluisteren over je ellende - is er een treffender metafoor voor het leven? Daar een sterke melodie en een rammelende gitaar bij en u hoort ons heel even niet meer klagen.