Hiss Golden Messenger - Terms Of Surrender

Merge Records

Ooit had MC Taylor van Hiss Golden Messenger een droom waarin hij de volgende woorden hoorde: “God is love!” Zijn nieuwe plaat is een herinnering aan die droom.

Eigenlijk had MC Taylor nooit gedacht dat de nummers op ‘Terms Of Surrender’ op plaat zouden belanden. Ze voelden hem te ruw aan en van geen enkel belang dan voor hemzelf, maar eens in de studio, toen de harmonica van Phil Cook schreeuwde, Josh Kaufmans gitaar de grenzen van het universum aftastte en Jenny Lewis zong, realiseerde hij zich dat de songs toch voor iets goed zouden zijn. Vreemde hersenkronkel van deze ex-punker wiens debuut ‘Country Hai East Cotton’ net tien jaar geleden verscheen. Waarom zou hij twijfelen? Met zijn gouden stem en zijn mix van country, rhythm and blues, bluegrass, jazz, funk, gospel, blues en rock wist hij sindsdien vele harten te raken en een contract te versieren bij Merge Records. Sinds 2014 bracht hij daar al vijf platen uit en dit is zijn zesde.

Eerder dit jaar werden er ook al twee losstaande tracks op de fans losgelaten. Bezig baasje dus en je zou kunnen veronderstellen dat al die haast tot weinig moois leidt, maar dat is buiten de songs op deze plaat gerekend. Hiss Golden Messenger is namelijk in topvorm, ongeacht wat hij zelf dacht. De tien songs, die werden opgenomen in Aaron Dessners studio in New York, in Sound City in L.A. en Roger Moutenots Haptown Studio in Nashville, blinken uit in variatie en strak samenspel van de zeskoppige band en gaan van simpele countryrock (I Need A Teacher) tot bevreemdende, psychedelische werkstukken als Old Enough To Wonder Why (East Side—West Side).

De liefhebbers van zoete ballads komen aan hun trekken met Bright Direction (You're A Dark Star Now) en het ingetogen Down At The Uptown, maar zelfs hier valt er van alles te beleven in de meesterlijke instrumentatie. Luister maar eens naar het parelende orgeltje van Phil Cook in de eerste of de gitaareffecten in de tweede. Katy (You Don’t Have to Be Good Yet) gaat in al dat moois een beetje onopgemerkt voorbij, maar wanneer Whip dan toeslaat, is het des te meer raak. Deze groovy, zompige track met de schreeuwende mondharmonica waarvan hoger sprake, is het hoogtepunt van de plaat, het muzikale orgasme waar het voorgaande halfuur naartoe werd gewerkt.

De tedere titeltrack (de enige song die Taylor niet alleen schreef, maar samen met lapsteel-speler Josh Kaufman) is dan weer de sigaret na de daad, de song die alles weer in harmonie brengt. Je hoort bijna de krekels tsjirpen door het open raam en de zachte piano- en mandolineklanken wiegen je zachtjes in slaap.

‘Hallelujah Anyhow’ heeft een echte opvolger (‘Virgo Fool’ was enkel verkrijgbaar als onderdeel van een box en eigenlijk een verzameling rariteiten) en weer is dit een droom van een album en tegelijk de herinnering aan een droom, maar dat wist u al.