Hitch - Clair.Obscur

Vlas Vegas Records

Nooit eerder zat er een gat van drie jaar tussen twee platen van Hitch. Maar na de eerste luisterbeurt van ‘Clair.Obscur’ kunnen we het cliché; “het was het wachten meer dan waard”, moeilijk aan ons voorbij laten gaan. Het is het vijfde album op naam van dit trio en hoewel de andere albums ook mooi staan te pronken in de platenkast, durven we toch zeggen dat dit misschien wel het strafste is wat de heren tot nu toe op plaat gezet hebben.

Op dat straffe werk is het trouwens niet lang wachten, want opener Art Nouveau! - jawel, het album baadt in een zweem van kunstzinnigheid - beukt als een mokerslag op onze trommelvliezen in. Opvallend is dat waar vroeger nog duchtig geschreeuwd werd, nu plaatsgemaakt wordt voor meer zang en melodie. Wat niet wil zeggen dat ze hun ruwe post-rocksound volledig achterwege laten, integendeel. De grillige gitaarriffs op Carbon Wheels blijven door merg en been gaan.

Het is de eerste keer dat ze niet voor honderd procent vasthouden aan de DIY-attitude waar ze zo bekend om staan. Hitch riep de hulp in van John Congleton en Alan Douches, die eerder al goede punten scoorden met de mixing en productie voor bands als Nine Inch Nails, Explosions in the Sky en Radiohead. Misschien net daarom dat de plaat deze keer een enorm grote verscheidenheid aan stijlen herbergt. We Were All Wrong is voor een groep als Hitch toch een vrij ingetogen nummer met donkere uitgesponnen, zelfs zachte melodieën. Iets wat we niet meteen gewoon zijn van hen.

De formule van gitarist, bassist en drummer blijkt ook nu nog steeds een heilige Drievuldigheid. Het is onvoorstelbaar hoe catchy ze soms uit de hoek kunnen komen. Achter Dirty Trixxxxxxx gaat bijvoorbeeld een energiek nummer schuil waarop het moeilijk stilzitten is. Wie nu vreest dat er geen plek meer is voor een portie geschreeuw is er ook aan voor de moeite. Op Dance Dance Dance laten ze horen dat die titel niet per se een electrobeatnummer verraadt, maar dat het ook lukt met de nodige portie razernij. The Day The Kid C Bit The Dust gaat dan weer compleet de andere richting uit. De zware, typisch Amerikaanse stem doet ons bij momenten zelfs denken aan Barry White, maar dan wel een heel coole. Jawel, er mag gelachen worden.

Kortrijks finest leverde met ‘Clair.Obscur’ een kunstwerkje voor de muzikale fijnproever af. In dat geval stoort het ons niet dat ze daarvoor eventjes ons geduld op de proef hebben gesteld.