Hole - Nobody's Daughter

Mercury

Toen we na een nacht vol gin-gini en space brownies thuis kwamen, lag 'Nobody's Daughter' te blinken in de brievenbus. We besloten het ding meteen in de cd-speler te zwieren. Dat was niet het enige slechte idee van die avond (maak een zin met fonteinzwemmen, stiletto's en politiehond), maar wel met voorsprong het slechtste. Vijftig minuten later overheerst één gevoel: “Dit meent ze niet. Dit kan ze niet menen.”

Paradoxaal genoeg is de grote schuldige voor dit gevoel tegelijkertijd ook het leukste nummer van de plaat. Skinny Little Bitch drijft op een heerlijke oerriff. Het is alleen jammer dat diezelfde riff achttien jaar eerder al 'Incesticide' van Nirvana opende. Kun je over plagiaat spreken als je weet dat Courtney Love het grootste deel van de rechten van Nirvana bezit?

Love beperkt zich niet tot lijkenpikkerij, maar vist ook uit andere vijvers. Zowel Honey als Someone Else's Bed zijn opgebouwd uit de klassieke akkoorden van Wonderwall van Oasis. Het geheel wordt keurig in een gedateerd nineties poprockjasje gestoken, zodat lang verdrongen herinneringen aan pakweg Joan Osborne weer opduiken. Ook de licht hypnotiserende groove van Nobody's Daughter klinkt als iets dat zo uit het grote Oasis songbook komt. Al resulteert het dit keer wel in een mooi nummer.

Hole's vierde heeft iets van soft-porno: veilig, glad, fake en nooit echt spannend genoeg. De midtempo liedjes klinken voorspelbaar en gemakzuchtig, of in het geval van Letter To God zelfs pathetisch. Natuurlijk kan de ruwe stem van Courtney Love hier en daar wel voor een scherp kantje zorgen, maar meestal mist ze de rauwheid en kracht van weleer. In Loser Dust slaagt ze er, ondanks het vele knip- en plakwerk van de producer, nauwelijks in haar band bij te benen. In de afsluiter Never Go Hungry Again doet Courtney – hou je vast!  – een Bob Dylan. Wat we van Courtney Love's nasale, zeurderige folkgeluid moeten vinden weten we nog steeds niet, maar het is wel grappig. Dat alleszins.

Billy Corgan roept “diefstal!”. Als hij slim was, zou hij zijn mond houden. De meeste liedjes op dit album zijn niets om trots op te zijn. 'Nobody's Daughter' is wat je noemt de kater na het feestje, en het zal voor één keer niet aan ons gelegen hebben. Wie gelooft Courtney Love en haar onbestaande band nog?