Hooverphonic - Looking For Stars

Universal Music Group

Toen Alex Callier bij de release van ‘In Wonderland’ verkondigde dat hij beroep ging doen op verschillende zangers (à la Massive Attack), hadden we wel iets beters verwacht dan verschrikkelijke überkitschnummers als Badaboem. Verheugd waren we dus om te horen dat er voor deze ‘Looking For Stars’ weer met een vaste zangeres werd gewerkt. 

De eer is deze keer weggelegd voor The Voice-winnares Luka Cruysberghs. Volgens de trouwe kijkers - wij hebben op vrijdagavond wel wat beters te doen - deed ze met haar uitvoering van Mad About You zelfs denken aan Geike Arnaert. Dat de amper zeventien jaar jonge Luka ooit bij Hooverphonic aan de microfoon zou staan leek dus in de sterren geschreven.

Romantic was de vooruitgeschoven single en is Hooverphonic pur sang. Romantiek met een scherp randje, een weelderig orkest en een cool gitaarlijntje zoals alleen Raymond Geerts dat kan spelen. Het is zelfs niet overdreven om te stellen dat het één van de beste nummers is die de band de laatste jaren heeft geschreven. Kortom, een binnenkomer die kan tellen.

Enkele maanden later volgde Uptight, een door funk gedreven niemendalletje. Er is intrinsiek niets mis met het nummer, maar het heeft weinig op een Hooverphonicplaat te zoeken. Het is het soort popmuziek dat - met alle respect - goed zou staan op een album van Laura Tesoro.

Geef ons dan maar het openingsnummer. Lethal Skies zou de intro kunnen zijn van een nieuwe Bond-film: zweverig en wederom voorzien van een sfeerscheppende riff. Fluisterende vocalen in de finale zorgen voor dat extra schepje mystiek. Paranoid Affair is voorzien van een lekker streepje sitar en heeft een meeslepend refrein, maar doe ons toch maar een Renaissance Affair.

Concrete Skin doet beroep op een typisch trap-drumritme. U kent het wel: het soort zacht getokkel met hihats waar Post Malone eerder dit jaar een album mee leek gevuld te hebben. Ondanks dat wij er doorgaans de kriebels van krijgen lijkt het hier nog aardig te werken. Callier en Geerts zijn duidelijk mee met hun tijd.

Het titelnummer is dan weer een voorbeeld van hoe het niet moet. Looking For Stars is het ongevraagde antwoord op de gelukkig nooit gestelde vraag "Wat als Avicii, de gitarist van The Cure en Bono samen een nummer hadden gemaakt?" Elektronische drums doen onze trommelvliezen haast springen, de outro heeft iets te lang naast die van With Or Without You heeft gelegen en de gitaarlijn probeert tevergeefs de meubelen te redden. Horrible Person is de gedoodverfde, volgende single en heeft die speelse brutaliteit waar de band ten tijde van Jackie Cane in grossierde, wij zijn fan.

Afsluiten doet het album met twee prijsbeesten. Sleepless is een door moddervette synths gestuwd nummer, ideaal voor een nachtelijke rit op de Belgische snelwegen. Long Time Gone is terugblikken op het verleden op de meest melancholische wijze mogelijk.

Callier wou dit jaar eigenlijk drie platen uitbrengen (iets Morricone-achtigs, triphop en een funky popalbum) en dat is er aan te horen. Het voelt soms te veel als een inconsistent allegaartje. We kunnen ons alleen maar afvragen hoe die drie platen apart hadden geklonken. Maar als de band in de toekomst een betere schifting kan doen qua songmateriaal, zijn we er zeker van dat er in dit nieuwe Hooverphonic nog minstens één klassieker zit.

U kan Hooverphonic dit jaar nog aan het werk zien in Caserne Fonck te Luik (14/12) en de Lotto Arena (28/12).