Hooverphonic - The President of the LSD Golf Club
Pias Records
Toen we de eerste keer ‘The President of the LSD Golf Club’ bekeken, vermoedden we dat Hooverphonic een gedaanteverwisseling van jewelste had ondergaan: een donkere hoes (zonder foto van de band!), een duistere titel én alles was live opgenomen in de studio. Benieuwd of enkel de verpakking veranderd is.
Opener Stranger doet onmiddellijk het ergste vermoeden: vanaf de eerste noot horen we namelijk vintage Hooverphonic. De synths en het psychedelische gitaarlijntje zijn elementen die we ondertussen al een kleine tien jaar kennen. Bij 50 Watt trekken we dan wel weer grote ogen, voornamelijk door het feit dat we voor de eerste keer de stem van Alex Callier vredig naast die van Geike Arnaert herkennen. Uniek, maar bijzonder geslaagd. Even later, tijdens het hoogtepunt van de plaat Circles, horen we opnieuw de prominent aanwezige stem van Callier zwoel rond die van Arnaert zweven.
We zijn niet echter overal even enthousiast over. Zo halen drietal The Eclipse Song, Billie en Black Marble Tiles de vaart jammer genoeg wat uit de plaat. Vooral bij het laatste nummer hebben we het gevoel dat we dat al eens eerder gehoord hebben. In plaats van minstens één van deze drie nummers had een knaller van formaat moeten staan, genre Expidition Impossible. Gelukkig vindt Hooverphonic naar het einde toe een nieuwe adem met Strictly Out of Phase. Maar vooral met Bohemian Laughter herpakken ze zich weer helemaal, met zijn dreigende finale de soundtrack bij een slechte droom of een dronken horrorfilm.
“You are always so devoted to the digital life/ Zero zero one zero encoded” horen we in het voortreffelijke Gentle Storm. Dat gaat alleszins niet op voor deze plaat, want na de tour met hun debuutalbum ‘A New Stereophonic Sound Spectacular’ werden zowat alle vormen van elektronica opnieuw opgeborgen. In plaats daarvan werd geprobeerd om een zo “echt” mogelijk album op te nemen, met een niet voor de hand liggend instrumentarium. Dat is er ook aan te horen. Resultaat is dat er rond ‘The President of the LSD Golf Club’ opnieuw een veel psychedelischere sfeer hangt dan rond de voorgaande en dikwijls al te gladde albums.
Dat gladde is Hooverphonic echter nog niet helemaal verloren. Het blijft muziek die gemakkelijk in het oor ligt en die je met de beste wil van de wereld niet slecht kan vinden. ‘The President...’ houdt het midden tussen alle vorige platen: van hun eerder genoemd debuut, over de succesplaat ‘Jackie Cane’ tot hun laatste ‘No More Sweet Music’. Heel fraai allemaal, maar op het einde van de rit blijft Hooverphonic dus nog steeds Hooverphonic. Wij hadden hen graag nog een stap verder zien gaan.
7 december 2010
Tom Weyn
