Hot Club De Paris - Drop It 'Till It Pops
Moshi Moshi
‘What’s my motherfucking name ?” zoals wordt gereciteerd in Who Am I (What’s My Name?). Wel, beste lezers, Hot Club De Paris is de naam. Onthoud hem. U hoort er vast nog van.
Ongewone muziek wordt al gemaakt vanaf het moment dat het fenomeen popmuziek de kop opstak. En precies die ongewone (niet echt experimentele, maar toch) muziek wordt dan later de standaard, het referentiepunt, de mainstream. Misschien lopen we nu wat op de zaken vooruit, maar toch.
Ter zake: Hot Club De Paris is een band uit Liverpool. En voor u zelf de link legt met de Fab Four, moeten we u terug tot de orde roepen. Met de Beatles hebben ze buiten hun afkomst en het feit dat ze ook in het Engels zingen (ondanks de groepsnaam) heel weinig gemeen. Wat je dan wel terughoort ? Zappaëske (of is het Zappaïaanse) onzin, Devo en toch ook wel verwantschap met de huidige wave in de Britpop. De groep toert ook samen met Dirty Pretty Things door Engeland op dit moment.
Na de onbestaande intro (onder de welluidende naam Welcome Welcome To The Hot Club De Paris (Can I Get A Rewind?)) barst de bom al meteen los met het schitterende Shipwreck dat de luisteraar koud pakt. Jengelende gitaren, ongewone ritmes, onzinnige teksten, rare, meerstemmige zang, you name it. En het tempo wordt lekker hoog gehouden. Het nummer lijkt werkelijk alle kanten op te stuiteren en is vreemd genoeg toch erg samenhangend en boeiend. Loopt het water u al in de mond ?
Haal in dat geval alvast een emmer. Want er zijn er nog wel enkele te vinden op deze plaat. Het hilarische dronkemanslied Bonded By Blood (A Song For Two Brothers), dat u ondersteund door human beatbox en geneurie u 1’42’’ op het puntje van uw stoel houdt. Misschien wordt dit vervelend na meerdere speelbeurten, al durven we dat te betwijfelen. Ook Zappa’s meesterlijke ‘Sheik Yerbouti’ brengt na al die jaren nog steeds een glimlach op ons aangezicht.
Maar voor u naar de winkel holt of Itunes opstart, toch enige reserves. Het begin mag dan ongemeen goed zijn en ook verderop gebeurt er van alles, het album kan (zoals dat dan wel vaker gebeurt) dat niveau niet aanhouden. Een geeuw is soms moeilijk te onderdrukken. Tijdens Names And Names And Names bijvoorbeeld, dat niet echt boeiend te noemen is. Is het door het repetitieve of door de non-tekst ? Niet echt. De formule lijkt gewoon niet altijd te werken. Of misschien is het album gewoon te lang. Haal er enkele mindere nummers tussen uit en je hebt een fantastische EP.
Welke nummers dat dan wel zijn ? Dat laten we aan u over. Wij maken u enkel warm voor het project (het woord ‘groep’ is te beperkt voor deze muziek) Hot Club De Paris. Aan u om uit te maken of zij hun bestaansrecht verdienen. Van ons mag het alvast !