Houndmouth - From The Hills Below The City

Rough Trade

Van de heuvels naast New Albany, een klein, Amerikaans stadje nabij Louisville, Kentucky kwam een heel fijn debuutplaatje aangerold met daarop twaalf songs, die elke liefhebber van americana en rootsrock zullen begeesteren.

Het album groeide uit de eerder verschenen ep ‘Houndmouth’ en heeft diezelfde, organische sound. Heel bijzonder is de gedeelde zang: alle vier de leden nemen de micro afwisselend en soms ook samen ter hand, maar vooral Katie Toupin zorgt voor vocaal vuurwerk.

De sound van Houndmouth is sterk beïnvloed door The Band, maar eigenlijk klinken ze als een kruising van The Avett Brothers, Alabama Shakes en Edward Sharpe and The Magnetic Zero’s. En die is best aangenaam.

Het openingsnummer On The Road doet vooral aan die laatsten denken en is thematisch een perfecte illustratie van het album, want er passeren heel wat steden en streken uit de Verenigde Staten zoals Ilinois, Frisco (San Francisco), Arkansas, Memphis, Broadway en Hardinsburg.

Sommige songs zijn nogal serieus: in Penitentiary , een protestsong tegen het rechtssysteem klinkt de echo van The Band het luidst en Casino  zou van Alabama Shakes kunnen zijn. Ook in deze song hoor je kritiek en wel op de regering, maar feitelijk is dit een ode aan gokken.

Ook de vakbond en de arbeidersklasse krijgen een veeg uit de pan in Ludlow, waarvan de titel verwijst naar The Ludlow Massacre waarbij in 1914 heel wat mijnwerkers werden gedood. Wat er dan weer leidde naar groter succes van de vakbonden.

Gelukkig is er ook plaats voor universelere zaken zoals “goesting”. In Rose bereikt de protagonist duidelijk het kookpunt: “Hey Rose did you think I’d come all this way in vain? /( …) I’ll think I’ll be shooting you down if you won’t be mine”. Een paar hitsige gitaarsolo’s mogen het gevoel onderstrepen.

Halfweg krijgen we een trendbreuk met het korte Krampus, helaas gevolgd door het mindere Long As You’re At Home. Maar Toupin redt dan de meubelen in de stoute bluesplakker Houston Train. De volgende songs zijn trouwens allemaal trager dan die van eerste helft, maar wel rauwer in de teksten: drugs, alcohol en sigaretten komen meermaals voorbij.

Het traagste nummer mag het album afsluiten. Het is een ode aan de Indiaanse schone Palmyra en Matt Myers lijkt een echte serenade te brengen, terwijl zijn gitaar huilt naar de volle maan.

U las het: we hebben niet veel af te keuren aan dit debuut. Behalve één of twee mindere songs is het verder enkel jammer dat de tracklist niet klopt. En zelfs iTunes heeft het fout en wisselt twee songtitels om. Een spijtig productiefoutje dat echter niets afdoet van het luisterplezier.