How To Destroy Angels - Welcome Oblivion

Columbia Records

In 2009 ging Nine Inch Nails voor de laatste keer op tour, zo werd gezegd. Dat de tour ook nog eens ‘The Farewell Tour’ genoemd werd leek het definitieve hiervan te onderstrepen. Maar kijk: Nine Inch Nails is terug en is deze zomer één van de grote namen op Pukkelpop. Onze gok? Trent Reznor had onder zijn voeten gekregen van zijn eega dat hij te weinig thuis was. Dus dan werkt een mens aan wat soundtracks ('The Social Network' en 'The Girl With The Dragon Tattoo'), want dat kan je van thuis uit doen. En je neemt een plaat op met je vrouw, dan is die ook weer tevreden. Ziehier de geboorte van How To Destroy Angels.

Het etiket op de debuutplaat van ‘Welcome Oblivion’ vermeldt met veel trots dat How To Destroy Angels bestaat uit Nine Inch Nails-frontman Trent Reznor en diens vrouw Mariqueen Maandig. Nu is het in onze wereld geen evidentie dat je ook van muzikale waarde bent als je toevallig met een man getrouwd bent die een – toegegeven – knappe muzikale carrière heeft uitgebouwd. Victoria Beckham kan waarschijnlijk ook niet voetballen als de beste.

Onze conclusie na ettelijke luisterbeurten van ‘Welcome Oblivion’: een half geslaagde plaat die beter had gewerkt als soundtrack bij een duistere psychologische thriller dan als album. Er is meer nodig dan een Reznor-beat en wat gerommel met elektronica om tot een goede plaat te komen. Er zijn zeker goede momenten te vinden, maar met zijn zesenzestig minuten is ‘Welcome Oblivian’ een te lange zit die niet altijd even spannend weet te blijven.

Aan de goeie zijde: And The Sky Begin To Scream, waarin de mix tussen stevige beats en het teruggedrongen stemgeluid (alsof ze zingt met een vod in haar mond) van Maandig wonderwel werkt. In het laatste deel van het nummer horen we ook Trent Reznor (wiens vocale bijdragen eerder beperkt zijn) wat de song nog een extra portie duisterheid meegeeft. Titeltrack Welcome Oblivion is hetzelfde soort nummer en doet zijn werk en ook Too Late, All Gone en How Long? kunnen op onze goedkeuring rekenen.

Het hoogtepunt van ‘Welcome Oblivion’ is, ironisch genoeg, Ice Age, een bijna zeven minuten durend nummer dat een stuk ingetogener is dan de rest van de plaat. Een nummer dat bewijst dat er niet meer nodig was geweest dan wat gitaargepingel, een beetje reverb op de achtergrond en de lieflijke stem van Maandig om een goeie plaat af te leveren.

Daarnaast staan er ook gewoon overbodige songs op de plaat. En het zijn er teveel. We Fade Away kunnen we niet anders bestempelen dan saai, Recursive Self-Improvement is het soort synthpop dat in de jaren tachtig al gedateerd klonk, in Keep It Together moeten we wel heel ver zoeken om iets te vinden dat op een nummer lijkt en het instrumentale slotnummer Hallowed Ground is de overbodigheid zelve.

Eigenlijk komt u al heel ver als u gewoon Ice Age een keertje van iTunes haalt. Wie houdt van de sound van Reznor kan beter nog eens ‘The Downward Spiral’ of ‘The Fragile’ van Nine Inch Nails uit de kast halen of – wie weet – wachten op een nieuwe plaat van dit gezelschap.

Experimenten kunnen mislukken, How To Destroy Angels was leuk voor even, maar is mislukt.