Howlin Rain - The Russian Wilds

Agitated Records

The Russian Wilds

Luister maar naar opener Self Made Man, dat bol staat van de razende gitaren, subtiele orgels, gepaste backingvocals en dat gedragen wordt door Millers bijna snauwende stem. Phantom In The Valley start nog ingetogen, maar komt geleidelijkaan helemaal los. Het echte venijn zit hem hier helemaal in de staart. Rond de vierde minuut – het nummer is zeven minuten lang - krijgt dit nummer zowaar een Santana-makeover. En wonderlijk genoeg stoort dat geen moment. Meer nog het is eerder verfrissend.

Voor Cant Satisfy Me Now zoekt Howlin Rain de blues van Gary Moore op, overgiet de gitaren met een heerlijk orgelsausje en haalt Miller zijn zoetste stem boven. Die blues komen ook terug in het daaropvolgende Cherokee Werewolf, waarin de gitaar heerlijk mag huilen, al ligt het tempo in dat laatste nummer iets hoger.

Bizar tussendoortje Plex Reception is de spreekwoordelijke uitzondering op de regel, want duurt maar een halve minuut, terwijl de gemidelde lengte van de songs rond de zes minuten ligt. Maar die lengte is nergens een bezwaar. De band weet de songs interessant te houden tot het geluid uitsterft.

Dat Miller met Collage precies kiest voor een cover van een nummer van Joe Walsh (ooit nog lid van The Eagles en maker van enkele hooggeprezen albums in de jaren zeventig), mag niet echt een verrassing heten. Zijn hele band lijkt wel een ode aan de stadionrock van die periode. De cover is eerder een geslaagde kopie dan een vernieuwende versie, maar het rakelt wel de herinnering aan een groot (en wat vergeten) gitarist op.

Afsluiten doet de band met het gedreven Walking Through Stone, dat door je oren golft als een zuidwesterstorm, die zachtere en wilde windstoten afwisselt. En Met Stil Walking, Still Stone, doen ze het makeover-trucje nog eens over, al heeft dit laatste extraatje meer weg van jazzrock. Miller grijpt in elk geval de kans om zijn kunsten nog een laatste keer te tonen.

‘The Russian Wilds’ zet Howlin Rain opnieuw waar het moet staan: bij de betere rock, die er niet voor terugdeinst om zijn invloeden te laten doorschemeren. En daar zijn wij bijzonder blij om.

18 april 2012
Patrick Van Gestel