Howling Bells - The Loudest Engine
Cooking Vinyl
Natuurlijk hebben wij er ook ooit van gedroomd om als popicoon Michael met smoothy danspasjes groepen meiden in zwijm te doen vallen en net als Bono stadions te doen meebrullen op onze wereldhits. Wij slurpen nu godganse dagen koffie achter onze redactiecomputer en dagdromen hooguit nog eens van die would-be momenten. Maar zo makkelijk maken ze zich er bij Howling Bells niet vanaf. Dat hun dromen in vervulling mogen gaan met deze plaat, ‘The Loudest Engine’.
Als je vanuit Australië met niets meer dan een paar demo’s afreist naar het Verenigd Koninkrijk in de hoop Coldplay-producer Ken Nelson te kunnen strikken om je debuutalbum in goede banen te leiden, dan weet je waarschijnlijk wel waar je mee bezig bent. Het leverde hen niet alleen drie schijfjes op, maar ook een tournee met voornoemde band en met Snow Petrol, The Killers en een resem andere groepen, die het groots zien. Waarom Howling Bells zich altijd bij die categorie heeft willen blijven aansluiten is ons een raadsel. Ze maken degelijke blues- en folkrock van het stevigere soort, maar stadionambiance hebben we er nooit echt in gehoord.
Of die rol nu eindelijk wel voor hen is weggelegd zullen we wel in november horen. Maar ze hebben naar ons gevoel wel net hun beste plaat gemaakt. Met ‘The Loudest Engine’ keren ze na hun elektronischer en minder geslaagde uitstapje ‘Radio Wars’ terug meer in de richting van hun debuut. Maar daar waar ‘Howling Bells’ ons hier en daar ongemoeid liet, blijven we dit keer wel geboeid de hele rit uitzitten.
De drums rollen als een aanstormend onweer op ons af, gitaren trekken en sleuren ons mee en Juanita verleidt, kirt en rockt afwisselend. Even controleren we zelfs onze oren op prut wanneer we denken de reïncarnatie van Kate Bush in Gold Suns, White Guns te horen. Oef, geen prut. En geen Kate. In The Wilderness gaat het er dan weer... euh wild aan toe. Hoewel de eerste drie minuten van het nummer niet doen uitschijnen dat we in een Blonde Redhead-achtige razernij terecht gaan komen.
Verder horen we heel degelijke rocksongs (The Faith, Don’t Run, Into The Sky), die zonder meer in je kleren gaan zitten en we houden van de bluesrock in Charlatan en The Loudest Engine. Hun folkkantje komt minder expliciet naar voor, maar in Sioux kunnen ze zich niet inhouden. Maar ook hier meer dan beklijvend werk. Een album met mooi uitgebalanceerde afwisseling en rock ‘n rollsongs. Wij beginnen alvast te dromen van onze comeback.
Howling Bells speelt op 5 november in Vorst Nationaal en op 6 november in Lotto Arena, telkens samen met Elbow.