Howling - Sacred Grounds
Monkeytown
De combinatie folk en dance doet ons tegenwoordig huiveringen en nachtmerries krijgen dankzij een overdosis Milky Chance en een hoop gebronzeerde deejays. Maar wanneer Ry X en Frank Wiedemann iets samen doen, dan piepen we toch even voorzichtig van onder de lakens. Oef, geen banjo te bespeuren. Wat wel? Een melancholisch sfeertje vermengd met pientere elektronica. Een samensmelting die volgens ons echt kan werken. Dit is Howling.
Ry X, Ry Cuming voluit, kennen we van zijn eigen werk en de band The Acid. De naam Wiedemann doet in het clubcircuit dan weer een belletje rinkelen wanneer je Âme vernoemt. Beiden kregen elk op hun terrein al de nodige lof toegezwaaid. Een kruisbestuiving van hun kunde en creativiteit zou dus vonken moeten opleveren. En dat is in het geval van ‘Sacred Ground’ inderdaad vaak zo. Alleen hebben we het gevoel dat er misschien nog wel meer in had kunnen zitten.
Het album opent met Signs, een mooie, intieme song die ons via Modeselektors ‘Modeselektion’ al was komen toewaaien. De sound en atmosfeer van S O H N en Son Lux zijn niet ver weg. Wiedemanns technobeat valt zelfs bijna niet op tussen Cumings zieltjespikkende vocalen en de piano. Zelfde verhaal voor het daaropvolgende Stole The Night. Ideaal voer voor wie, na zijn nachtelijke escapades bij een opkomend zonnetje aan het strand, zijn mislukte veroveringen uit het hoofd wil zetten.
Howling schiet zijn pijlen ook recht in de hartenroos met Litmus. Heerlijk meanderende elektronica begeleidt X, wat zorgt voor een paar tintelende kippenvelmomenten. Hetzelfde effect proberen ze ons te ontlokken met Zürich, maar verder dan een verdienstelijke poging om Four Tet naar de kroon te steken komen ze niet.
Vaak hebben we de indruk dat Howling te veel zijn best doet om ook op de dansvloer te werken. Dat mondt dan uit in dancemuziek voor Het Eenzame Hartenbureau. Een song als pakweg Short Line is in zijn technojasje niet heel erg origineel. Idem dito voor Forest, dat langdradig klinkt en de intieme klank van eerder onderuit haalt. En ook bij Howling vallen we niet meteen achterover van verbazing. Daarvoor houden ze het iets te simplistisch.
Een groot deel van ‘Sacred Ground’ blijft echter de moeite waard om te in te slaan. Maar wie nu nog met een folky danceplaat over de brug durft komen, die trekken we onze kilt over de oren.