Hozier - Hozier

Island Records

Toen de kleine Andrew Hozier-Byrne zijn eerste kreet slaakte in het National Materinity Hospital in Dublin op St-Patricks Day 1990, zei zijn vader: “Mijn opvolging is verzekerd, wat een keel kan dit kereltje opzetten, zeg!”

Bovenstaande zou zo maar uit de bio van Hozier kunnen geplukt zijn, maar in feite ontsproot het spontaan uit onze eigen fantasie. Helemaal verzonnen is het echter niet, want de geboortedatum klopt en Hoziers vader was een blues-muzikant en Hozier stapte wel degelijk in zijn voetsporen.

Zijn eerste bandje vormde hij op zijn vijftiende en omdat de blues er met de paplepel ingegoten was, speelde hij ook toen al dat genre. Maar hij vulde het – ook toen al – aan met r&b, soul en gospel. Later startte hij een opleiding in muziek aan het Trinity College en zong hij in het schoolkoor, maar al gauw hield hij het daar voor bekeken, ging werken voor Universal en vervoegde Anúna, een Iers koor.

In 2013 bracht hij een eerste solo-ep uit en de aanklacht tegen de behandeling van homoseksuelen, het ondertussen wel bekende Take Me To Church, trok wereldwijd de aandacht.

Dezelfde song mag deze debuutplaat openen en het gelijkaardige Angel Of Small Death And The Codeine Scene, dat geen twijfel laat bestaan over Hoziers eigen geaardheid, stond ook al op diezelfde ep. Verderop vinden we ook nog de twee overige nummers die toen uitkwamen, al kreeg Cherry Wine hier een plaatsje in een live-versie. Geen slechte keuze, want live is Hozier op zijn best.

Op plaat klinkt hij namelijk soms iets te gladjes waardoor zijn krachtige stem toch enigszins doel mist. Het is vooral in de rauwere songs zoals de bonkende blues To Be Alone (live te horen op Hoziers tweede ep ‘From Eden’) en het ondeugende soulnummer Someone New dat Hozier zijn hoogste niveau bereikt.

Songs als Jackie And Wilson (een leuke knipoog naar de soulzanger, die helaas vooral wordt herinnerd voor Reet Petite) en het nochtans intens bedoelde From Eden klinken wel leuk, maar weinig indringend en het duet met Karen Cowley, een donkere folksong, is een mooie afwisseling, maar toch ook wel een erg vreemde eend in de bijt.

Het beste nummer is de in thuisland Ierland uitgebrachte single Sedated. Elf weken stond het daar terecht in de hitparade en bereikte zijn piek op nummer drie. Dit zou wel eens de opvolger van Take Me To Church kunnen worden.

Hozier leverde dus een mooi debuut af met als enige minpunt dat we zeven van de dertien songs al kenden van de twee ep’s, maar dat is tegenwoordig de manier van werken. En het grote publiek moet Hozier toch nog verder ontdekken. Dat kan nu beginnen.