Hudson Mohawke - Butter
Warp Records
Zijn optreden op het Domino-festival in de Ancienne Belgique en de performance op Pukkelpop lokten al heel wat positieve reacties uit en er werd al een tijdje met enig kwijlen uitgekeken naar ‘Butter’, het solodebuutalbum van Hudson Mohawke. Met recht en rede, zo blijkt nu, want Mohawke toont zich op cd even inventief als op het podium.
Energiek, zo zou je ‘Butter’ nog het best kunnen omschrijven. Met een gemiddelde lengte van nog geen drie minuten per track raast Mohawke met 18 nummers door het album heen. Veel afwisseling horen we. Van verkapte funk gaat het naar nu-soul, geflipte elektronica en hiphop. We zien verfijnde aquarelletjes en vernuftig in elkaar gestoken collages. Het is dan ook geen album om gewoon rustig in je luie zetel te beluisteren. Zet je hoofdtelefoon op en je ontdekt als vanzelf een paar pareltjes.
Zo hoor je twee samenwerkingen met Olivier Daysoul, een jonge soulstem die sinds twee jaar aan zijn carrière timmert. Joy Fantastic en Just Decided zijn twee heel humoristische nummers, voorzien van een goede elektrofunkbeat. Denk aan Jamie Lidell, denk aan Prince.
Die vergelijking gaat ook best op voor 80’s boogiefunk-wonder Dâm-Funk, die op Tell Me What You Want From Me en Allhot zijn ding doet. De gensters slaan er af, zeker op het erotisch getinte Allhot, waar je meer invloeden uit de r&b en reggaeton in herkent. Betrapten wij onszelf daar even op heupwiegen?
Verder krijgen we vooral instrumentale nummers, maar daarom zeker niet minder opvallende. Zo combineert Hudson jarentachtigsoul met droge hiphopbeats en het nodige gestuiter in Gluetooth en 3.30. Van Fruit Touch en No One Could Ever krijgen we spastische trekken, zoals we die kregen van oldskool Squarepusher, en met ZOo00OOm gaat het dak er volledig af. Gestoeld op hardcore bassen, een dreigende ondertoon en gameboy-elektronica, maar met een zeer gevoelige snaar. Modeselektor is even heel dichtbij.
Die gevoelige snaar van ons wordt nog een paar keer aangeroerd in Star Crackout, voorzien van een geluidstapijt dat klinkt als een knisperend houtvuurtje en aan flarden geknipte vrouwenstemmen die heel even weer helemaal als een puzzel in elkaar lijken te passen, om dan weer uit elkaar te vallen. Maar het meest euforisch klinkende nummer op ‘Butter’ is zonder twijfel FUSE. Een warme gelukzaligheid overspoelt ons drie minuten lang.
En ja, we zijn bovenal ook volledig kierewiet na één luisterbeurt. Hudson Mohawke vraagt immers veel aandacht van zijn luisteraar. Daarom kan het misschien geen kwaad om een betere ballans te vinden voor het volgende album. Want af en toe even op adem komen, is geen overbodige luxe. Desalniettemin zijn wij zeer tevreden met wat we hoorden. Een mooie aanwinst voor het jarige Warp-label.