Huey And The New Yorkers - Say It To My Face

Naim

Huey Morgan moet dringend zijn carrière herbekijken. Na een op zijn minst teleurstellende 'Classic Fantastic' van een uitgemolken Fun Lovin’ Criminals belaagt hij ons nu met zijn semi-solo project Huey And The New Yorkers waarin hij naar eigen zeggen terug naar de bron gaat. 'Say It To My Face' is een eentonige en saaie expeditie met een teleurstellende anticlimax in het land waar een toekomstige has-been koning is.

"It’s Allright” probeert Morgan zichzelf te overtuigen. Maar dat is het dus duidelijk niet. Stick It To Your Man, de opener van het album is een middelmatige track waarin hij de verdiensten van Fun Lovin’ Criminals als trendsetter verder “recycleert”. Toegegeven, de funky gitaren aan het begin van het nummer kunnen je misleiden maar na enkele luisterbeurten besef je dat het muzikaal gezien allemaal dan wel puik zit maar dat het geheel zo verschrikkelijk saai is. 

Nog niet helemaal teleurgesteld? Shaniqua, de folk ballad die al vroeg op het album zijn opwachting maakt, bevestigt alle stereotyperende Amerikaanse muziekgenres. Het enige wat eventueel nog voor Morgan spreekt, is zijn rasperige stem die Tom Waits fans allicht lichtelijk zou kunnen bekoren.

Ook de andere nummers kunnen de goede luisteraar niet helemaal blij maken. Meer nog, mocht de band niet bestaan uit Huey Morgan en enkele andere bekenden uit het genre zou er geen haan naar kraaien.

Soms doet hij zich voor als een rasechte New Yorker met een typisch bluesy orgel en een bluesgitaar. Andere keren gaat Morgan de weg op van “the lone cowboy” met platte saloonmuziek. Wat het ook zijn mag, hij waagt zich te vaak aan een onverstandige mix van de twee. Daarbij past Morgans stem en vocale ritme ook niet altijd bij de rest van het middelmatige plaatje.

Het beste nummer op de plaat is de eerste single Let my People Go. Hierin is Morgan helemaal zichzelf en vindt hij zijn oude swag en funk weer helemaal terug. Spijtig genoeg gaat zelfs dit nummer erg snel vervelen.

Christmas By The Side Of The Road, de tweede single, straalt amper een kerstsfeer uit, wat raar maar waar in het voordeel van het nummer speelt. Toch mist het liedje de nodige spunk om het tot een klassieker te maken. Ook hier worden er te veel elementen met elkaar gecombineerd en in plaats van vernieuwend te zijn, is het nummer op sommige momenten gewoon vervelend.

Waar Morgan het dan wel goed doet is in zijn teksten. De woorden trekken je door zijn leven heen. Ze bezingen en omkaderen de moeilijke momenten in zijn leven: van emotionele instortingen tot moeilijke relaties, allemaal met hun eigen sfeer en woordsemantiek.

Voor de rest kan er over dit album niet echt veel goeds gezegd worden. Als we de toch wel goede productie niet meerekenen kon dit album het debuutplaatje van een trouw- en kermisbandje zijn. Laten we hopen dat Morgan zijn oude muzikale genie terug vindt. Misschien komt hij overtuigender uit de hoek met enkel zijn stem en een akoestische gitaar.