Hugh Coltman - Stories from the Safe House

Universal Music Group

Is Hugh Coltman een artistieke landloper of een creatieve gek? Het grove borstelwerk op de hoes van de plaat, de titel 'Stories from the Safe House', de wazige foto's van 's mans benige gezicht met de ongeschoren ingevallen wangen laten beide denkpistes open. En laten wij nu juist heel hard houden van artistieke landlopers en creatieve gekken.

De plaat opent met het klagerige gezeur van Sixteen. Om even op de zaken vooruit te lopen: wij hebben het niet geturfd maar volgens schattingen van de jazzpolitie bestaat een kwart van de tekst van deze plaat uit "aaaaaaaaaaaaaaaaaaaah" of "ooooooooooooooooooooooooooh". Daartussen staan wel degelijk stukken tekst die beluisterbaar zijn en ergens over gaan, maar Coltman slaagt er toch niet echt in naar de keel te grijpen.

De subtiele arrangementen rond Coltmans akoestische gitaar zijn zeker te genieten. Jammer genoeg creëren ze nergens echte spanning en op geen enkele wijze worden de songs boven zichzelf uitgetild door de twee dozijn gastmuzikanten. Het orgeltje op Voices doet wel even denken aan Beirut. Al zou het eerder een geweigerde outtake zijn in dat geval. Could You Be Trusted is poppier en meer uptempo. Het klinkt als een hitsingle, zij het dan een die geen hoge toppen zal scheren.

Bij Something Wicked This Way Comes rockt het een beetje meer maar wij worden er koud noch warm van. Where Did The Day Go is mellow-jazzy à la Chet Baker, al had Baker iets meer smaak bij zijn keuze van songmateriaal. Greener Than Blue en All The Lovers Come And Go These Days gaan dan weer erg traag vooruit. Fans zouden van "hypnotiserend" spreken; wij zeggen "slaapverwekkend": Sting op z'n vermoeiendst.

Het lolnummertje Magpie dat er voor de afwisseling op moet, kan onze interesse niet herwinnen, alle drums en ridicule fluitjes ten spijt. As The Crow Flies heeft helaas niks te zien met de bluesklassieker, en voor The Moon Caught in a Tree slaat Coltman een nieuw vat aaaaaahs aan. Ballad of the Sad Young Man is met zijn sobere pianobegeleiding helemaal muziek voor het slapengaan.

Helaas, driewerf helaas: Coltman is geen geniale gek. Het zou ons echter niet verbazen moest hij zijn dagelijks voorgeschreven doses Valium en Xanax gevoelig overschrijden. Wij, van onze kant, zullen nog een glaasje Texas Medicine nuttigen, dan zijn wij deze plaat morgen helemaal vergeten.