Hugh Marsh - Violinvocations

Western Vinyl

Violinvocations

Hedendaags componist en vioolvirtuoos Hugh Marsh is een apart muzikaal bijtje. Waar soloplaten uit de vorige eeuw tussen genres fusion tot jazz en neoklassiek zwalpten, pakt de Canadees na lange stilte uit met een aantal “violinvocations”, ofte avantgardistische muzikale ambientcreaties die allen ontstaan zijn uit de viool en een stevige machinekamer vol klankmanipulerende apparaten.

“Waar is de viool?”, is misschien de eerste vraag die rijst wanneer ‘Violinvocations’ in de speler belandt. Niet verwonderlijk, als je weet dat de klanken van dit sierinstrument worden aangepakt met moogerfooger, ring modulator, reverb empress, strymon mobius, industrialelectric echo degrader en een boel andere ingewikkelde vervormers. Tussen de vele tours met ondermeer Loreena McKennitt, Peter “Bauhaus” Murphy en Barenaked Ladies en de bijdragen aan vele soundtracks door heeft Hugh Marsh zo’n twintig jaar de tijd genomen om te experimenteren, ontdekken en samen te stellen en zo’n acht “violinvocations” in elkaar te draaien.

Die auditieve creaturen variëren van zachtaardige, dromerige tracks als Thirtysix Hundred Grandview met gemoedelijke tokkels, die een diepe, repetitieve ritmebasis waarover hoge, oosterse sfeermelodieën en dubbelklanken kronkelen, tot heel expliciete bijdragen als A Beautiful Mistake waarin kraak, pluk, overstuurde noisefragmenten richting volledige abstractie neigen en aftasten naar wat hoort en helemaal niet hoort.

Extra vermelding verdienen overigens Miku Murmuration en Da Solo Non Solitario, twee nummers waarbij Hugh Marsh de stem samen laat versmelten met de viool en vervormt tot wat je kan samenvatten als een soort van Japanse versie van de Minions. Bijna lachwekkend, moesten ze niet verrijkt zijn met hoge of lage drones en extra abstracte klanken.

‘Violinvocations’ kan je dus best omschrijven als “muzikale creaturen”, sfeerimpressies waarin gemoedelijke grondtonen en bizarre loops of cadansen samenvloeien met haast ondefinieerbare geluiden en melodieën. Rustgevende drones en kleurbehang zijn bijna altijd aanwezig en Marsh houdt ook duidelijk van de kracht van wegdraaieffecten (en vooral de verwarring die ze kunnen veroorzaken).

Verder moet je het maar zelf ontdekken en verwonderd staan van waar een viool allemaal niet toe in staat is. En moest je nog twijfelen:  in het bijna tien minuten afsluitende She Will zet de componist de apparatuur grotendeels uit en toont hij in een zachtaardige compositie van pizzicato achtergrond en cirkelende, sierlijke melodie hoe de viool oorspronkelijk dient te klinken; een mooi gelaagd sfeerstuk dat deze bizarre plaat bindt.

31 maart 2019
Johan Giglot