Hugo Race And The True Spirit - The Spirit

Glitterhouse Records

Eindelijk is het langverwachte, nieuwe album van Hugo Race (ex - Bad Seed) uitgekomen; het eerste teken van leven in zeven jaar. Niet dat Race en zijn begeleidingsband al die jaren hebben stilgezeten. Het haast ontelbare aantal samenwerkingen en projecten waar hij en/of zijn bandleden aan bijdroegen (o.a. Dirtmusic, Sepiatone,...) zijn daar getuigen van. Met ‘The Spirit’ (uit op Glitterhouse Records) keren Race & band terug naar het ontstaan van de band, meer bepaald naar "industrial trance blues".

‘True Spirit’ werd opgenomen in de eigen studio in thuisbasis Melbourne met de getrouwe lineup die ook te horen viel op eerder plaatwerk als ‘Goldstreet Sessions’, ‘Taoist Priests’ en ‘53rd State’. Niet enkel namen ze dit keer ruim de tijd, ze maakten het boeiend door de nieuwe songs voor het eerst live in de studio te spelen en zo, traag, maar gestaag, verder te laten rijpen zodat ‘The Spirit’ een soort definitief testament is.

Race laat de meest uiteenlopende, muzikale invloeden (psychedelica, ruwe blues, zachte soul en electronica) toe in zijn eigen werk waardoor een eigen, niet te categoriseren, specifiek geluid naar voren komt, sterk bepaald door energieke ritmes en sonische geluidsstructuren en gekruid met Race' diepdonkere lyriek.

Man Check Your Woman moet het vooral hebben van stevige drumritmes en gitaarecho’s. De eerste single Elevate My Love heeft een sexy feel en doet beurtelings denken aan Cohen en Cave. Op The Information stoeit de band dan weer met strijkers terwijl Sleepwalker in wezen een broeierige, mystieke blues is. Er is ook ruimte voor enkele instrumentale bijdragen (Heaven Or Die).

Het is een toegankelijk, maar allerminst licht album, zoals blijkt uit de sinistere dodemanswake Bring Me Wine. Er wordt ontzettend goed gemusiceerd, al heeft dat wellicht ook te maken met het gegeven dat Race & co geen beginnelingen zijn.

Dollar Quarter is een wat slome ballad, versierd met stemmige stukjes barpiano. De instrumental Heartbreak 69 is een geweldige geluidscollage waarmee Race & co aangeven dat ze wel weg weten met electronica. En tezelfdertijd laten ze horen dat het soundtrackgenre hen ontegensprekelijk ligt.

Kenmerkend voor dit langverwachte album zijn de sterke, bijzonder gelaagde composities en het aardedonkere zangtimbre van zanger-gitarist Hugo Race. We horen nog een fraai uitwaaierend Wildcards, ideaal voor een zomerse festivalsetting en het psychedelische Higher Power dat de bezetenheid oproept van David Eugene Edwards (Woven Hand), The Verve en vooral Primal Scream.

‘True Spirit’ biedt een mooi overzicht van het kennen en kunnen van een band die erg consistent muzikale hoogtepunten aaneenrijgt. Het zou fijn zijn moest de band meer erkenning krijgen voor wat ze al gepresteerd hebben.