Human Don't Be Angry - Human Don't Be Angry

Chemikal Underground Records

Nee, een soloalbum zou er niet meer van komen. Of dat is tenminste wat Malcolm Middleton zijn fans meedeelde nadat hij zijn vijfde plaat ‘Waxing Gibbous’ op de wereld had losgelaten. Maar inmiddels is hij toch weer aan het touren onder zijn eigen naam. Al heet het dan officieel: “Malcolm Middleton presents Human Don’t Be Angry”. En Human Don’t Be Angry is dus de naam van zijn laatste project.

Mens erger je niet, zeg maar. En zo ziet het er op de cd-hoes ook uit. Op de binnenhoes van de vinylversie kan je zelfs het spel effectief spelen. Wie er op rekende om Middletons “gezeur” weer door zijn gehoorgangen te horen dwalen, is eraan voor de moeite. O jawel, zijn stem is op de plaat van zijn soloproject (want dat is het eigenlijk) aanwezig. Maar een volwaardige tekst kan je het amper noemen. Het is de muziek die primeert. Wie dus op nieuwe oneliners had gerekend, kan zich alvast beginnen ergeren.

De muziek combineert elektronica en drumcomputers met gitaren. Eerste single en plaatopener The Missing Plutonium is dan ook een uitstekende introductie in de nieuwe wereld van Malcolm Middleton. Het is de gitaar die het verhaal vertelt, niet de man. Het titelnummer, H.D.B.A. Theme omvat een elektronische drumbasis waarover Middleton een laagje elektronica legt. De gitaar neemt het woord, wordt naar het einde van de song bijgesprongen door een eenzame piano en de samples zorgen voor de finishing touch.

Middletons stem hoor je enkel in First Person Singular Present Tense en Monologue: River. De melancholie is er nog steeds, al zijn de teksten op deze plaat wel heel erg beperkt gehouden. Hoe dan ook vertelt de muziek hetzelfde verhaal. En dat hij effectief nog geen haar veranderd is, zie je dan weer aan songtitels als Getting Better (At Feeling Like Shit), dat bijna volledig uit gitaareffecten lijkt te bestaan.

Naargelang wij de plaat vaker beluisteren, krijgen we ook steeds meer een zeker Mike Oldfield-gevoel bij deze muziek. After The Pleasuredome heeft iets weg van een gitaarexperiment dat over een spaarzame marimba (of zijn het veredelde toetsen) wordt gehangen. De piano lijkt af en toe de rust te komen verstoren, maar verdwijnt ook even onopvallend als ze is opgedoken.

In 1985 maakt Middleton zijn eigen samples die hij kwistig rondstrooit om daarna met zijn gitaar structuur in het nummer te brengen. En telkens is er weer die melancholie die als een mistgordijn over elk nummer neerdaalt, als om de ware toedracht te verhullen. Want eigenlijk is Malcolm Middleton nog steeds Malcolm Middleton, alleen moet u er nu zelf de bittere woorden bij verzinnen.