Hundred Waters - Hundred Waters

Elestial

In de categorie ‘plaatsjes die iets te lang op de stapel zijn blijven liggen’ vandaag Hundred Waters. Ze tourden al in het voorprogramma van Alt-J en The xx en ze zijn ook de eerste act die getekend zijn op OWSLA, het label van Skrillex, maar laat je daar niet door misleiden.

De hipsters onder ons konden Hundred Waters al live zien op Autumn Falls 2012 of in de Vooruit te Gent november vorig jaar, maar de passages op Belgische bodem bleven tot nu toe dus eerder beperkt. Snel in een donkere kleine zaal in Botanique of volgend jaar in een minitentje op Pukkelpop? Laat het ons hopen.

Opener Sonnet maakt al meteen duidelijk dat het label elektronica hier schromelijk tekortschiet. Dansbaar it ain’t en Hundred Waters heeft meer met folk van doen. Knuffelektronica it is.

Twee minuten ver in Sonnet en de tekst blijkt op. Hundred Waters gebruikt dan de overige vier minuten om hun muzikale variëteit met groot succes tentoon te spreiden. Met een streepje piano dat pas na vijf minuten meesterlijk invalt. En hoe lang is het geleden dat een klarinet  nog eens een meerwaarde bood aan een nummer?

Opener Sonnet is het hoogtepunt van ‘Hundred Waters’, maar het is de afsluiter Gather die ervoor zorgt dat we na ruim drie kwartier onder de indruk achter blijven. Muzikaal wordt hier elk instrument tot zijn essentiële eenvoud herleid en net dat maakt indruk. Die ene repetitieve noot piano, vijf minuten lang, zorgt voor een hypnotiserend effect.

De vergelijkingen van Hundred Waters met Alt-J en The xx zijn ontoereikend. De bands zitten duidelijk in dezelfde grote verzameling, maar doen binnen dat geheel wel elk hun eigen ding. Een vergelijking die wél steek houdt is die met Björk. Wat Björk op een volgende plaat zal doen weet niemand ooit, maar Thistle zou erop kunnen staan. Zelfs vocaal heeft zangeres Nicole Miglis veel van haar weg. Ook de eerste helft van Caverns zou van Björk kunnen zijn, maar halverwege wordt het dan toch weer meer Beach House.

Over Niglis’ stem gesproken: wat een indrukwekkend instrument. De a capella intro van Are/Or is daarvan het indrukwekkendste bewijs.

Het debuut van Hundred Waters is niet perfect. Zo zijn wij niet mee met het koppige Boreal met al zijn tempowisselingen en spielereien en is Wonderboom een volstrekt overbodig iets. Maar ondanks deze minpuntjes is het meer dan interessant genoeg om ons net niet lyrisch te maken over deze jonge band. Nét niet.  

Het geluid van Hundred Waters is dromerig, gesofisticeerd en verfijnd. Moeilijk en voor een nichepubliek. Een koptelefoonplaat ook. Wie Hundred Waters op laptop, of op gsm godbetert, luistert zal quasi alle muzikale lagen mislopen.