Huntress - Static
Napalm Records
Vrouwen in metal. Sommigen vinden nog steeds dat ze daar niet thuis horen, maar wie Jill Janus bezig heeft gehoord en gezien met Huntress, denkt daar vaak heel anders over. Met een solide band als ondergrond wist ze de luisteraar op de eerste twee albums met haar veelzijdige zang te betoveren. Op de derde, 'Static', vond ze het tijd een extra laag toe te voegen, eentje met een uitzonderlijk autobiografisch karakter.
Al sinds debuut 'Spell Eater' laat Huntress klassieke thrash op de wereld los, die je soms het gevoel geeft dat de jaren tachtig nog in volle gang zijn. De band is tot nu toe zo trouw gebleven aan deze stijl dat bijvoorbeeld invloeden van powermetal de muziek nooit sprookjesachtig maakten. Gaandeweg werden de gitaarriffs sterker, de solo's mooier en gingen de scherpe randjes er grotendeels af.
Op 'Static' wordt die lijn doorgetrokken, waarbij het gevaar op te veel herhalingsoefeningen op de loer ligt. Het is mooi te horen hoe sologitarist Blake Meahl meer dan ooit de sterren van de hemel speelt, zoals in het titelnummer, maar uitgerekend daar op het middenstuk van de plaat begint ook een zekere eentonigheid op te vallen. Juist dan wordt de inbreng van Jill Janus doorslaggevend.
Het is onvermijdelijk: wie weet heeft van de recente ontboezemingen van de frontvrouw gaat anders naar het album luisteren. Toen ze onlangs de wegname van een tumor wereldkundig maakte, greep ze die gelegenheid aan om tevens openhartig te vertellen over serieuze mentale problemen uit het verleden. De dokters spraken van DID (dissociative identity disorder), wat voor haar zoveel betekende als dat er lange tijd twee totaal verschillende persoonlijkheden in haar actief waren, die schijnbaar los van elkaar opereerden. De ene identiteit richtte financiële en fysieke rampen aan waar de andere de dupe van werd. Twee nummers op dit album zijn hier volledig aan gewijd. Mania, de eerste ballad in het oeuvre van de Californische band, en I Want To Wanna Wake Up.
Jill Janus weet zich op zulke nummers dramatisch uit te drukken zonder pathetisch te worden. Het tragische in haar verhalen komt meer tot uiting in de vorm van verslagenheid in plaats van de gemakkelijke weg van ongecontroleerd gegil; een goede keuze met haar professioneel voor opera geoefende stem. Tekstregels als “If you ever spent a night in my head / by the morning you'd be dead,” en “I'm in pain, but I hurt you worse,” spreken boekdelen. Maar ook nummers met minder beladen teksten als Brian en Harsh Times On Planet Stoked weet ze het nodige aan gevoel en diepte mee te geven.
'Static' is een logische opvolger van 'Starbound Beast' geworden. Kwalitatief is er weinig tot niets op aan te merken. Hooguit is deze plaat muzikaal weinig verrassend. Maar de verhalen, en de manier waarop deze vertolkt zijn door Janus, zetten daar genoeg tegenover.