Hurt - Vol.1
Capitol Records
Mysterieus, intrigerend, “arty” en eigenwijs: de voornaamste termen die opkomen bij het luisteren naar ‘Vol.1’, logischerwijze het eerste album van de band Hurt. Dit is een ruwe diamant die absoluut nog bijgeschaafd moet worden maar een grote belofte inhoudt.
Veel informatie over zichzelf geeft Hurt niet prijs, niet via zijn bandnaam of albumtitel, niet in het verzorgde booklet bij de cd, noch op hun originele en mooie website. De heren willen alles een beetje vaag en schemerig houden en dat past bij de muziek. Dit is immers geen schijfje vol vrolijke deuntjes. Integendeel, alle nummers ademen een sfeer van melancholie en ingehouden emotie.
De sound van ‘Vol.1’ omschrijven is geen gemakkelijke taak. Het kunstzinnige viertal brengt immers elementen uit progressieve rock, art-metal, goth-rock en grunge samen. Maar ze vormen toch steeds onmiskenbaar het karakteristiek geluid van Hurt. Het geheime wapen? De toevoeging van strijkers die de muziek steeds weer in dezelfde sfeer brengen en het dramatische aspect van de elf tracks verzorgen.
Openingstrack Shallow zet je meteen op het randje van je stoel. Het begint rustig in een intimistische sfeer, de strijkers geven het dramatische gevoel dat het nummer helemaal gaat openbarsten. Maar zanger J. Loren gaat rustig verder met zachte stem en het nummer sleept je mee in zijn rustige cadans. Echo’s van A Perfect Circle zijn niet veraf. We gaan naadloos over naar Rapture, dat al even rustig uit de startblokken komt. En dan hakt daar ineens een heerlijke riff in die zo van de oude platen van Tool had kunnen komen! Het refrein trekt je oor nog dichter tegen de luidsprekers aan met het intrigerende, bedrieglijk liefelijke zinnetje “Until your rapture falls to pieces” en blaast je plots omver, uitbarstend in een krachtige passage die – zeker vocaal – aan Disturbed doet denken. Begrijpelijk dat dit nummer tot single uitverkozen is, het bevat zoveel verschillende sterke elementen. Weer voegen strijkers een extra laag sfeer toe - tot aan de break, waarna het tempo ineens serieus de hoogte in gaat. Zo blijft het nummer vijf minuten en veertig seconden lang intens meeslepend.
Het album bouwt op deze fundamenten voort. Meestal in mid-tempo, altijd met knappe zang en gelaagde instrumentatie. Falls Apart, Dirty en Losing zijn meer ondergedompeld in een grungy sfeer die wat doet denken aan Soundgarden of Alice In Chains. Unkind en Forever doen ook denken aan bands als Deftones, Boiler Room en Downer. Danse Russe valt nog iets meer op: het is vooral een ballad met veel akoestische gitaar.
Kortom, Hurt is geen doorsnee band en je moet er moeite voor doen. Een eigen(wijze) sound en identiteit hebben ze al, maar toch ontbreekt er nog iets. Soms bekruipt het gevoel dat de band nog niet de perfecte balans gevonden heeft tussen ingehouden en effectieve dreiging en afwisseling tussen complexiteit en melodie die een band als Tool in overvloedige mate heeft. Maar ja, hoger dan die grootmeesters kan je de lat ook niet leggen dus houden we deze heren nauwlettend in de gaten.