I Am Kloot - Let It All In

Shepherd Moon

I Am Kloot, het moet ongeveer de belachelijkste bandnaam ter wereld zijn, op de Nederlandse Don’t Touch My Croque-Monsieurs na. En toch zijn de pesterijen daarover sinds 1999 (toen hun debuut uitkwam) tot een minimum beperkt gebleven. De nieuwste worp van dit trio uit Manchester heet ‘Let It All In’ en is net als de vorige geproducet door vrienden Guy Garvey en Craig Potter, de drijvende krachten achter Elbow.

Hun vorige plaat (‘Sky At Night’) kon op overwegend positieve kritieken rekenen en werd ook genomineerd voor de Britse Mercury Prize. En toch is het voor I Am Kloot nog altijd wachten op die grote doorbraak, op die ene (radio)hit die hen leidt naar het net iets minder kleine publiek. Want voorlopig blijft I Am Kloot eerder een goed bewaard geheim.

Het lijkt er bovendien niet meteen op dat dit met ‘Let It All In’ zal veranderen, grote koerswijzigingen vallen hier immers niet te noteren. Twee singles uit deze plaat werden al uitgebracht: Hold Back The Night en These Days Are Mine. En hoewel deze twee songs tot de strafste uit de carrière van I Am Kloot behoren, zijn ze toch niet op de radio te horen. Of toch niet overdag.

Bullets begint heel ingetogen en traditioneel, tot een ferme gitaarsolo de song doormidden klieft. Meteen krijgt de song toch net dat ietsje meer. Op eenzelfde manier vallen midden in Hold Back The Night de strijkers in, en dat is genoeg om van een goeie song een meesterwerk te maken. Een hoogtepunt op ‘Let It All In’ én in hun carrière.

Helaas hebben we bij I Am Kloot nog al te vaak het gevoel dat een song niet af is. Of dat er in ieder geval meer had ingezeten, dat het niet het best mogelijke resultaat is. Zo zou Mouth On Me een betere song geweest zijn als hij een half minuutje langer was doorgegaan. En ook na het weliswaar aanstekelijke – de achtergrondstemmetjes zijn een meesterzet – maar veel te korte Masquerade blijven we toch een klein beetje op onze honger zitten.

Misschien is het dan ook niet geheel toevallig dat de beste songs op ‘Let It All In’ de twee langste zijn. Zo is bijvoorbeeld ook Forgive Me These Reminders subliem. De perfecte song net voor het slapengaan.   

De grote troef van I Am Kloot is en blijft de stem van zanger John Bramwell. Hij verstaat de kunst om zijn stem als een instrument te gebruiken en zelfs een minder interessant nummer een niveau op te trekken.

De kracht van een band als I Am Kloot is dat ze koppig hun eigen ding blijven doen, of er nu veel mensen willen luisteren of niet. Net zoals pakweg Wilco dat doet, en Elbow nog niet zo heel lang geleden. Voor wie zichzelf trouw blijft, volgt de aanhang vanzelf.

Maar voorlopig zullen ze niet veel nieuwe zieltjes winnen met ‘Let Them All In’, want ook deze plaat is te wisselvallig van niveau. I Am Kloot is nog altijd de band waar een schitterende (dubbele) 'best of' van samen te stellen is, maar waarbij het nog steeds wachten blijft op dat meesterwerk dat ze duidelijk in zich hebben zitten.

Zoals Bramwell zingt in Even The Stars: “In the end what does it matter/God knows I’m not unkind.” En op dezelfde manier blijven wij I Am Kloot een warm hart toedragen, tot dat meesterwerk het levenslicht zal zien.