I And Thou - Speak

Eigen beheer

Het idee is zo gek nog niet: de progressieve rocker als erfgenaam van de romantische artiest uit de negentiende eeuw. Beide roepen ze een spirituele wereld op die niet aangetast werd door de industrialisering. ‘Speak’ is het solodebuut van I And Thou ofwel toetsenist Jason Hart (Renaissance) en breekt met de onttovering van onze kille, technologische samenleving.

Hoe paradoxaal: in een tijd waarin er een overaanbod aan communicatiemedia bestaat, lijken mensen nog amper tot een echt goed gesprek te komen. Het titelnummer verwijst naar het natuurlijke spreken met zijn expressieve middelen (intonatie, volume, snelheid). Hart gebruikt hiervoor de metafoor van de witte en zwarte toetsen en brengt hulde aan zijn grote voorbeeld Tony Banks. Dit klinkt als een symfonische Genesis met niettemin de intimiteit van een huiskamer. 

Een breekbare piano begeleidt het ontwaken in … And I Awaken en omspoelt je met golven (gesamplede) mellotron als een warm bad, terwijl de speelse ritmes en de Moogsynthesizer het nummer ook een Yes-achtige kwaliteit verleent. De koortjes onderstrepen verder het dromerige karakter.

Piano (denk nu aan Rick Wakeman) en strings zetten Hide And Seek in en er ontrolt zich een klanktapijtje met Moog en fluit alvorens het zangduet met Keren Ann de lijnen verder uitzet. In de tweede helft zorgt een instrumentale excursie voor variaties op het thema over een tegendraads ritme. Heerlijk. Na een herneming van de tekst mag de gitaar schijnen in een uptempo stukje, maar Harts pianosolo krijgt het laatste woord.

Als een ster aan de hemel schittert de Moog op The Face Behind The Eyes, waarop Hart kwistig met stijlbloempjes strooit om zijn helden Wakeman en Emerson te eren. Dat dit geenszins stoort, komt omdat Hart het nummer ritmisch een interessante richting uitstuurt. Bovendien is Hart een knap liedjesschrijver, met een neus voor direct aansprekende melodieën. En hij weet wanneer een fel uithalende gitaar een song naar zijn orgelpunt moet leiden.

Steve Hogarth leent zijn stem aan bonustrack Go Or Go Ahead, een kleinood oorspronkelijk uit de koker van Rufus Wainwright. Het melancholieke timbre van de Marillion-zanger is een evidente partner voor het tinkelende ivoor van de renaissanceman. 

Hart wordt op zijn eerste langspeler begeleid door een perfect ingetogen spelende band, met IZZ-leden John Galgano (bas) en Paul Bremner (gitaar), drummer Matt Johnson en gitarist Jack Petruzzelli. Als zanger doet Hart denken aan de fluwelen stem van Colin Blunstone, zodat ook  Alan Parsons Project als referentie de kop opsteekt.

‘Speak’ is een plaat met een hoog geitenwollensokkengehalte. Maar laat dat u niet afschrikken: dit is een muziekdoosje waarin een onvermoede schat verborgen zit, en u zult er uzelf een immens plezier mee doen. Toetsenplaat van het jaar?

De cover van de plaat is het schilderij ‘This Glorious Earth’ van Renaissance-zangeres Annie Haslam. Je kan de plaat bestellen op hun website: www.i-and-thou.com.