Ian Fisher - Nero
Snowstar Records
Af en toe gebeurt het. Je krijgt van de redactie een stapel cd’s toegestuurd, vaak een bekende naam ertussen naast een schier eindeloze reeks nobele onbekenden, waarvan het werk best ook in dezelfde toestand blijft. Maar dan, als de zon na een fikse regenbui, komt er plots muziek binnengewaaid die een mens enigszins van slag brengt. Is zo’n verrassing een dik verdiende compensatie voor de uren doorgebracht met het beluisteren van zielenroerselen, puberachtige probeersels, repetitief gedram op veel te luide gitaren of zielloos met computers? Geen idee, maar ‘Nero’ van Ian Fisher is zo’n geschenk, waarvoor wij spontaan het adjectief "hemels" opdiepen.
Enkele naakte gitaarakkoorden met meteen wat slidegitaar erachter openen de plaat. Het titelnummer helemaal vooraan, laat aan duidelijkheid niets te wensen over: met de ellebogen voelt men al dat het hier goed zit, meteen “in the heart of the matter”. En "the matter" is dat we hier nog eens te maken hebben met een heerlijke, good old, countryfolkachtige singer-songwritersplaat. Stel je bij dat genre niet alleen maar kampvuurachtige meezingers voor. Ondertussen is het genre wel wat wijder en rijker geworden.
Op Too Bad laat Fisher niet alleen een vlot nummer horen, het is ook nog eens heel doeltreffend gearrangeerd. Amper twee nummers ver en de plaat is duidelijk gelanceerd! Trouwens, verder op de cd zijn nog wel wat leuke uptempo’s te smaken. Almost Darlin’ bijvoorbeeld; zelden hoorden we zo’n vrolijk afscheidsnummer. All Ya Need, een andere en meer optimistische lovesong, kreeg ook een happy tune mee.
Gitaarballades ontbreken niet. You’re The One zou zo uit een cd van pakweg Ralph McTell kunnen gekomen zijn, net als Invisible Cities trouwens. De seventies als inspiratie dus, maar zonder het belegen karakter dat sommige van die opnames met de jaren gekregen hebben.
Heel erg mooi is Comin’ Down waarin Fisher niet altijd even opwekkende beschouwingen neerpent over zijn vak als performer. Qua thematiek staat dit erg dicht bij ‘Running On Empty’ van Jackson Browne, maar het is wel een stuk melancholischer. Heel beschouwend wordt afgesloten met de aangrijpende ballade Just Like A Stranger. Snaren en wat toetsen volstaan om de luisteraar bij de keel te grijpen.
Is dit een zoveelste, heel mooie plaat, die door de wispelturige mazen van het net zal vallen en roemloos in de afprijsbakken zal terechtkomen? Dat zou zonde zijn. ‘Nero’ van Ian Fisher verdient een stevige plaats in ieders collectie en het zou ons plezier doen om de songs regelmatig – al was het maar in de laatavondprogrammatie of in een nichehoek – op de radio terug te horen. Een beetje minder Adele en wat meer Ian Fisher is toch niet te veel gevraagd.