Ibrahim Maalouf - Red And Black Light / Kalthoum

Decca

Zowel ‘Red And Black Light’ als ‘Khaltoum’ van de Frans-Libanese trompettist Ibrahim Maalouf werd geïnspireerd door de befaamde Egyptische zangeres/diva Oum Khalthoum. Maalouf is één van de grote, muzikale bruggenbouwers, een artiest die met één voet in de Arabische cultuur geworteld is en met de andere in de Westerse. En van dat soort artiesten kunnen we er niet genoeg hebben. Op ‘Red And Black Light’ wandelt Maalouf als vanouds doorheen uiteenlopende muzikale paden (pop / elektro / jazz / wereldmuziek), terwijl het sobere ‘Khaltoum’ een meer akoestisch perspectief laat horen.

Maalouf werd geboren in Libanon, maar groeide op in Parijs. Zijn vader was een uitstekend en innovatief muzikant, die een specifieke, tonale trompetvariant uitvond. Dit maakte het mogelijk om Arabische kwarttonen te spelen op de trompet, iets waar Maalouf zijn hele carrière voordeel  mee heeft gedaan. Hij tourt doorheen de wijde wereld, vaak voor volledig uitverkochte zalen. Meermaals werd zijn inzet en werk bekroond, onder meer door UNESCO die hem erkent als “jonge artiest die zich inzet voor de dialoog tussen de Arabische en de Westerse cultuur”. Eerder maakte hij albums als ‘DIA’ (drie albums, 2011), ‘Wind’ (een ode aan Miles Davis, 2012) en recent nog ‘Illusions’.

Voor ‘Red And Black Light’ werkte Maalouf (trompet / keyboards) samen met Françoise Delport (gitaren), Stéphane Galland (van Aka Moon op drums) en Eric Legnini (Fender Rhodes, keyboards, bass-synths). Verder laat Sylvain Dupuis op het bijzonder fraaie Improbable de tapan (een specifieke drum) horen.

Kenmerkend voor het hele album is de fusie van pop, jazz en elektro. De heerlijke opener Free Spirit bijvoorbeeld klinkt, omwille van de stevige funkbas en dito keyboards, eerst nog alsof de backingband van Prince staat te jammen. Maar algauw duikt een luchtig gefloten melodietje op, hetgeen vervolgens afgewisseld wordt met stevige injecties van elektrorock. En toch klinkt het eindresultaat, ondanks alles, verraderlijk poppy. Dat geldt ook voor het korte, maar bijzonder krachtige Essentielles dat het vooral van power moet hebben.

Met het dromerige Goodnight Kiss bewijst Maalouf dat hij voor dit project alweer een uitstekend musicerende band rond zich heeft verzameld. De track zet aan tot dagdromen, maar is qua klank toch in zekere zin ook futuristisch. Een beetje zoals een light-variant van wat Jaga Jazzist tegenwoordig zoal uitspookt, iets wat ook blijkt uit een erg clubby track als Elephants’ Tooth.

Maaloufs muziek is erg toegankelijk, klinkt nergens vergezocht of fake, maar komt net heel organisch tot stand. Dat bewijst ook een aardige track als Escape, een bijzonder huwelijk van Arabische trompetklanken en westerse rock. En dat Maalouf zijn ogen en oren open houdt voor nieuwe ideeën bewijst Run The World (Girls), zijn onwaarschijnlijk straffe Beyoncé cover.

‘Red And Black Light’, een en al ode aan de vrouw, blijft ook bij meerdere luisterbeurten een erg boeiend geheel. Acht instrumentale tracks en exact tweeënveertig minuten wonderlijk luisterplezier.

En dan is er ‘Khaltoum’, een muzikale suite in zeven bewegingen. Hierop werkt Maalouf samen met een heel andere bezetting, dezelfde waarmee hij op ‘Wind’ (uit 2012) uitpakte : Frank Woeste (die ook de arrangementen verzorgde) op piano, Clarence Penn op drums, Larry Grenadier (die onder meer samenwerkte met Brad Mehldau) op bas en Marc Turner op saxofoon.

Op dit album houdt Maalouf het meer ingetogen. Invloeden zijn hier voornamelijk klassieke muziek en lichte kamerjazz. Ook hier laat Maalouf zich inspireren door Khaltoum, meer bepaald een specifieke compositie die als Alf Leila Wa Leila (“Duizend-en één nachten”, geschreven door Balighe Hamdi Abdel Amid - 1969) door het leven gaat.

‘Khaltoum’ komt het best tot zijn recht in de avonduurtjes. Het is een wat minder toegankelijk werk dan ‘Red And Black Light’. Zeker naar het einde toe horen we langere stukken, die soms tot een kwartier in beslag nemen, wat tot de conclusie leidt dat Maalouf zowel poppy en strak uit de hoek kan komen, maar evenzeer in een meer improviserende setting kan schitteren. Welke Maalouf zich zal tonen en laten horen op het aangekondigde concert op 8 april in de Ancienne Belgique weten we niet. Wel staat nu al vast dat het de moeite zal zijn.