Idlewild - Post Electric Blues

Cooking Vinyl

De muziek van Idlewild komt als een lentebries uit de cd-speler gewaaid, zij het met wat Schotse regenwolken tegen de achtergrond. Hun zesde worp, ‘Post Electric Blues', is weinig verrassend, maar het zou ons verrast hebben mocht dat wel zo geweest zijn.

De formule van Idlewild is eenvoudig: songs die mikken op een publiek dat graag goedkeurend het hoofd mee beweegt of, indien zittend, met de voeten het ritme mee wenst te tikken. Compromisloze rock, die bij voorkeur zo meezingbaar mogelijk is. En of dat even lukt op deze plaat! Geen dubbele lagen, geen tergende opbouw, maar meteen uit de startblokken, zo snel mogelijk op weg naar de 40:37.

Idlewild komt overigens ook zanggewijs als een echte verademing: zanger Roddy Woomble, van wie zelfs de naam verraadt dat hij uit Schotland afkomstig is, heeft immers niet de neiging om zijn land van herkomst middels een moddervet accent in de verf te zetten. In tijden waarin Lily Allen, Kate Nash en andere Just Jacks hun Britse accent zo in de picture stellen dat het een nationale sport lijkt te worden, is dit verschil dan ook een grote verrassing.

Tijdens de opnames van de plaat liet Woomble optekenen dat het geluid er één was van “a band having a good time”. Dat is er vanaf het begin aan te horen. Opener Younger Than America windt er weinig doekjes om: één twee drie, een fantastische riff en weg voor een prachtsong die je na twee luisterbeurten luidkeels meezingt. 

Vervolgens mag eerste single Readers & Writers, compleet met trompet en hammondorgel, het mooie weer komen maken. Heerlijke muziek, met een refrein dat openbarst als een blikje frisse cola. Ook in de rustige momenten, zoals Take Me Back To The Islands of (The Night Will) Bring You Back To Life, bewijst de groep dat ze het schrijven van een perfecte rocksong zo goed als helemaal onder de knie hebben. Doorleefd, doordacht en met een prachtige tekst – wat te denken van een zin als ‘With your sense of dislocation, you make a perfect travelling companion’?

Het opvallende is, dat het merendeel van deze songs zo op ‘Howl’ van Black Rebel Motorcycle Club hadden gekund, en dat het artwork van de cd – de bandleden in de studio – wel heel erg doet denken aan BRMC. Het plaatje klopt met andere woorden.

Kortom, 'Post Electric Blues' is een machtig mooie plaat die in deze tijden van winteruren en kans op bewolking heel welkom is om ons aan op te warmen – de violen die hier en daar opduiken lijken ons zelfs letterlijk te willen strelen. Meer van dat.