Iggy Pop - Free
Caroline International
Iggy Pop is de weg kwijt. Tenminste, als je de woorden van de “last standing rock ’n' roll hero” mag geloven. Dat de Godfather of Punk een onrustige ziel heeft, is geen groot geheim meer. Dat hij de laatste jaren grillige muzikale sprongen neemt (een danceplaat met Underworld, een stonerplaat met QUOTSA), is ook geweten. Maar op zijn achttiende studio album gooit Pop pas echt alle remmen los.
De intense 'Post Pop Depression Tour' (met Josh Homme en co), heeft de Amerikaanse punkrocker helemaal leeggezogen. Vastgeketend in een hectisch leven vol organisatie en drukte, zocht Iggy Pop opnieuw de ultieme vrijheid op. Ongebondenheid om te doen wat je zelf kan of wil en je creatieve ei uit te broeden. Een vorm van rust zelfs. Ook op muzikaal vlak. Want ‘Free’ bevat dromerige stukken freejazz, mysterieuze ambienttracks en spoken word-momenten met de nodige bitsige Iggy-grillen als tegengewicht.
Maar de plaat heeft vooral een erg duister, sinister kantje. “Love is missing / Clocks ticking”, gaat het in de enige scherpe rocker op dit album. Twee jaar geleden verraste een al even legendarische leeftijdsgenoot de wereld met een plaat die quasi dezelfde woorden bevatte (en ook met jazz flirtte), maar waarvan niemand besefte dat ‘Blackstar’ in feite een afscheid van het leven was. Iggy, waag het vooral niet!
Gelukkig zijn er ook wat luchtige momenten op ‘Free’, zoals een door een fenomenale killerbas voortgedreven James Bond (“She wants to be a James Bond”). Of opvolger Dirty Sanchez in full Mexican style met Pop als scanderend mc, al ligt die laatste song vast en zeker wel een beetje buiten de comfortzone van de doorsnee fan.
Verder erg opvallend: de bijdragen van trompettist en “genre blender” Leron Thomas en de al even sfeervolle, filmische gitaarscapes van Sarah “Noveller” Lipstate. Beiden zorgen immers voor een extra noodzakelijk element dat op deze plaat een must is, maar in het oudere rechttoe rechtaan werk van Iggy vaak ontbrak: sfeer. En dat begint al vanaf de dromerige opener en titeltrack Free, waarbij de senior-rocker met die rauwe stem met echovervorming over een bed van trompet- en synthesizertonen “I wanna be free”, declareert.
Tien tracks lang gaat Pop met zijn studiovennoten op muzikaal avontuur. Een avontuur dat kort is, maar ook heerlijk onvoorspelbaar. Aanvankelijk dromerig met van die onderliggende Iggy-humor, maar naar het einde toe zelfs pessimistisch en morbide (“We are the people who are desperate / Who deceive our destruction and carry it out”). Om gitzwart af te sluiten in The Dawn, een nummer zo groezelig dat Lynch jaloers zou worden. Er zijn tijden geweest dat een Iggy Pop-album erin ging als een goede geut whisky: kappen en doorslikken. Maar ‘Free’ bewijst dat die tijden lang vervlogen zijn. Sterke groeiplaat!