Ignite - Ignite
Century Media Records
De kop eraf! En dan hebben we het niet over een terroristische YouTube-actie, maar over de Californische hardcoreband Ignite die plots energieke leadzanger Zoli Téglàs na een kwarteeuw zag vertrekken. Een jaartje herbronnen leidde de vier resterende leden tot bij Eli Santana van de speedtrashband Holy Grail, een jonge en nieuwe frontman. En bij wijze van definitieve wedergeboorte is er nu dus ook een gloednieuwe, titelloze studioplaat die zes jaar studiostilte aan diggelen slaat.
Grote vraag: hoe gaan de fans dit slikken? De aanpak: de resterende vier leden schreven de songs voor deze plaat met in het achterhoofd de meer stoere “early days”, toen Ignite nog vooral bekend stond als energieke hardcoreband in plaats van melodieuze punkrockers. Al bekennen we bij deze dat die grens wel erg dun is. De songs op deze nieuwe plaat teren natuurlijk nog steeds op ontdubbelde zang, melodieuze gitaarlijnen en typische oooh- / aaah-singalongbackings. Maar er zitten inderdaad een boel scherpe shoutouts in, gitaren klinken soms wat dreigend en het ritme ligt lekker hoog in een song als Call Of The Dogs – dikke anti war middenvinger die zelfs eindigt in heus hardcore geschreeuw.
Ignite heeft altijd beweerd niet in een bepaald muzikaal hokje te passen, maar dat spreken we dus bij deze graag tegen. Laat dat in elk geval geen verwijt zijn. De laatste pré-corona-jaren draaide de band mee in de bekende Persistence-tour tussen alikes als Hatebreed en Rise Against aan de wildere kant en Bad Religion en Suicidal Tendencies aan de meer melodieuze kant en daar passen de heren effectief netjes tussen. Om maar te zeggen dat je op deze plaat een band hoort met een hoog energiepeil die sappige melodieën en samenzang weet te combineren met een stevige punch. Die niet zomaar vasthoudt aan one-two-three-four skatepunk herkauwstructuren, maar met een tragere song als The Enemy durft te hakken, toe te fluisteren, af te stappen van een strofe-refrein-idee en vooral met veel passie en overgave tot een knal van een metalanthem te komen. Dit is wereldklasse.
Dus ja, punkrockers, jullie favoriete bandje leeft terug en opent met een lekker rechtdoor dravend Anti-Complicity-Anthem de zevende studioplaat (een duidelijke kluif naar de hand van Pennywise-producer Cameron Webb). En ja, liefhebbers van wat meer stevig werk, je kan gerust nog je Ignite shirt aantrekken zonder gezichtsverlies te lijden. Ook al deed deze band dat letterlijk wel, de Orange Country-punkers hebben zich duidelijk herpakt. Wij zijn in elk geval blij met deze verrijzenis en met het feit dat deze band af en toe ook duidelijk de middelvinger in de lucht durft te steken. Kwestie van voldoende uit het Fat Wreck-vaarwater te blijven, waar al heel veel bootjes in ronddobberen.