IIVII - Colony

ConSouling Sounds

Feit: het Belgische label Consouling Sounds laat zich inmiddels al geruime tijd opmerken met moeilijk grijpbare, sfeervolle ambientreleases waarin de gitaar een prominente rol krijgt en die variëren van minimaal tot ronduit ruig. Maar met de wat futuristisch uitziende hoes van IIVII, verder van geen enkele commentaar voorzien, wordt het mysterie helemaal ten top gedreven.

Colony



IIVII, uitgesproken als /īvē/, is het soloproject van de multigetalenteerde kunstenaar Josh Graham, in een parallel leven ondermeer gekend als frontman van doom-/sludgebands als A Storm Of Light en Battle Of Mice. Met dit zijproject heeft hij zijn woeste gitaren aan de bomen gehangen en is hij aan de slag gegaan met een machinekamer vol keyboards en effecten. Het resultaat is een mysterieuze, zweverige droomreis van gelukzalige, trotse klanktapijten, intrigerende melodieën en sterke emoties; ambient pur sang, zeg maar.

Zeven intrigerende, instrumentale passages heeft Graham verzameld. De ene al glorieuzer dan de andere. Titels als Colliding Horizons of Shaping Itself From Dust liegen er niet om: de beeldende klanktovenaar tracht zichzelf letterlijk te overstijgen met een geheel van gemoedelijke soundscapes, buitenaardse klankvibraties en atmosferische tonen. De puzzel klopt, de gevoelens zijn versterkend.

Misschien begint deze buitenaardse kolonisering wat mysterieus en minimaal. Ijle drones, flinterdunne belletjes en een donkere, gestage bonk zijn een wat lome voorbode. Net voor het indutten twinkelen echter hoge, kleurrijke toetsen en felle tonen op de voorgrond en krijgt deze plaat een eerste, duidelijke houvast. Een monster roert zich met industriële samples in de diepte, maar slaagt er niet in de elf minuten durende, gelukzalige rust van de fabuleuze opener Signals From Home te verstoren.

Die kleine onrustige noot komt in de daaropvolgende ruimtereis niet meer terug. Wel eerder een zaligmakende roes van meditatieve klanken en trotse pulsen, waarachter misschien een wat donkerdere ondergrond schuilt. Soms komen die zelfs aan de oppervlakte, versombert het karakter een beetje en kleuren zoemende grondtonen het geluidsvlak helemaal in (of weerklinken daar nu toch radiostemmen in de achtergrond van Transmissions Illumine II?). Maar dat is enkel maar in functie van het visueel prikkelende, kosmische avontuur.

Drie kwartier lang verheven, auditief genieten cijfert de druilerige wereld rondom weg en doet smeken om meer, veel meer. De beheerder die deze plaat op Discogs het etiket "dark ambient" toegewezen heeft, slaat de bal in elk geval mis. Vergeet de man zijn achtergrond en Google bijvoorbeeld eens de naam Pete Namlook. Over een transcendentale trip gesproken!

30 november 2015
Johan Giglot