Il Bacio Della Medusa - Deus Lo Vult

Eigen beheer

In het begeleidende boekje wordt nadrukkelijk vermeld dat personages en feiten overgeleverd werden aan de fantasie van de songschrijver. Blijkbaar is men in Italië – waar politiek altijd iets explosiever bedreven wordt – op zijn hoede om geassocieerd te worden met ideologische propaganda. Met een titel als ‘Deus Lo Vult’ (God wil het) lijkt Il Bacio Della Medusa in ieder geval de contramine op te zoeken.

Dit vijftal is niet vies van theatrale conceptalbums. Hun vorige release ‘Discesa Agl'Inferi D'un Giovane Amante’ vertolkte de hellevaart van een jonge minnaar. Op ‘Deus Lo Vult’ spoort men opnieuw naar heftige gevoelens, dit keer door zich vrij te inspireren op de eerste kruistocht in 1095.

Die voorkeur om emoties op de straatstenen te gooien is in de eerste plaats toe te schrijven aan de passionele zang van Simone Cecchini, die uit zijn toegeknepen strot steeds het laatste strootje lucht lijkt te persen. Vooral in de tweede helft van de plaat, als men toewerkt naar het dramatische slot, zwaait Cecchini als een wilde om zich heen. Niet bepaald voor teerhartige zielen.  

Dit album dompelt je onder in een warm, organisch geluidsbad met golven mellotron, hammond en fluit zodat men ons zou kunnen wijsmaken dat we hier te maken hebben met een verloren kleinood uit de jaren zeventig. Zo brengt de semi-akoestische opener Invocazione alle Muse de hoogdagen van PFM in herinnering.

Maar lyriek wordt zoals steeds afgewisseld met heftiger passages. In het volgende nummer Indignatio verandert de teneur meteen door venijnig spel op orgel, sax en elektrische gitaar, waardoor men in het vaarwater van Van Der Graaf Generator terechtkomt. Urbano II bandisce la Prima Crociata kent dan weer een aanstekelijk marsritme in een middeleeuws arrangement, alsof de paus het ridderlijke gezelschap weet te enthousiasmeren voor de tocht naar het Heilige Land.

En dan neemt het album een dramatische wending. Het titelnummer duikt middels metalgitaren, gierende hammond en stuwende ritmesectie in het niemandsland tussen Deep Purple en Dream Theater. Verso Casa neemt zelfs groteske vormen aan. Vanaf dan doet deze plaat je naar adem happen. Afsluiter La Beffa dendert als een stoomwals door de luidsprekers.      

Deze Italianen hebben amper vierendertig minuten nodig om een overtuigende wereld op te roepen. Daar kun je over klagen, maar feit is dat hier ook geen minuut teveel op staat. Laat je met verstomming slaan en gun dit album zijn kortstondige triomf.