Institute - Subordination

Sacred Bones Records

Creativiteit loont. Want wat heb je als anarchopunkband anno 2017 anders nog te  vertellen als je jezelf tot rommelige gitaarsongs met drie en vier akkoorden beperkt? Juist, weinig! Het explosieve Institute uit Texas wipt van hardcoresongs over naar garagerock en schrikt zelfs niet terug voor een tikkeltje glam.

Subordination

Wat betekent dat dan? Overstuurde gitaren, groezelige, parlando zang, een doe-het-zelf-productie. Kortom, iets wat nog steeds absoluut punk en “street” is. Deze tweede langspeler is grotendeels gemaakt tussen de optredens van de eerste, Europese tournee, wat de sterke livespirit op ‘Subordination’ allicht verklaart.

Negen songs die schipperen tussen anderhalve en goed vijf minuten, waarin tijd wordt gemaakt voor wat psychedelisch gitaarwerk en lange, instrumentale passages, maar die tegelijkertijd schuren als macadam over kinderknietjes. En daarover scandeert frontman Moses Brown vuile, politieke statements als een soort van Steve Ignorant (Crass) in een marcherend Human Law met zijn speedversnelling of in het vuilbekkende Too Dumb, expliciet het kuddegedrag van mensen aanklagend. Getuige de titel van deze tweede langspeler en een klein halfuur vol dikke middenvingers.

Laat het duidelijk zijn dat het kwartet Institute een punkalbum heeft gemaakt dat krast en schuurt van jewelste. Rauwe garagerock die op vier sporen opgenomen lijkt, waarbij de band soms bijna op destructieve manier blijft doorrazen waardoor de gesproken passages van Brown een wat sektarische bijklank krijgen. Maar tegelijkertijd weet dit viertal met melodieën en meer complexe arrangementen te goochelen, zonder dat het echt opvalt. En laat dat nu juist de kracht zijn. Vergeet dat woord glam maar. Dit is allicht één van de oerpunkplaten van het jaar die – zoals het hoort – netjes onder de gordel blijft schoppen.

22 juli 2017
Johan Giglot