Inter Arma - Sulphur English
Relapse Records
Hoe goed 'Paradise Gallows' echt wel was, daagde ons pas, toen we hen aan het werk zagen in het voorprogramma van Deafheaven. En 'Sulphur English' gaat zowaar nog verder.
Toen wij Yob bovenaan het eindejaarslijstje van 2018 zetten, kregen we als reactie: “Weer doom!?”. Als dit jaar deze plaat in de lijst voor 2019 zou prijken, is een vergelijkbare reactie niet ondenkbaar. Maar eigenlijk is doommetal te beperkend voor Inter Arma. Want er zit zoveel meer in 'Sulphur English' dan dat ene genre. Precies zoals dat bij een wereldplaat hoor te zijn. En misschien is het nog te vroeg om dat nu al te gaan verkondigen, maar dat dit meer is dan een doordeweekse release, staat nu al als een paal boven water.
Het is onmogelijk om voorbij te gaan aan de Gregoriaanse gezangen in Stillness. Mike Paparo zingt er zowaar verstaanbaar en de zwaarte van het leven wordt er perfect in onder woorden gebracht. Maar de “lichtheid” van de muziek staat daar loodrecht op, waardoor de song zowaar nog meer impact krijgt. Bovendien is het niet meteen wat je verwacht van een band die de stempel doommetal opgeplakt krijgt.
Het wordt perfect aangevuld door het instrumentale tussendoortje Observances Of The Path, dat je nog even laat ademen voor je weer in de storm terechtkomt die The Atavist's Meridian is. De plaat opende ook al op eenzelfde ingetogen, mysterieuze wijze met Bumgardner dat al één en ander aankondigde, vooraleer je platgewalst wordt door A Waxen Sea.
Bij Howling Lands kunnen we niet anders dan naar Sepultura's 'Roots Bloody Roots' teruggrijpen. De overdosis drums is heerlijk om door je hoofd te horen tollen. Aangevuld met gillende gitaarfeedback op de achtergrond is het goed voor een mindblower, waarin zanger Mike Paparo zijn idee over (eender welke) religie uiteenzet in kermende termen: “And they'll pray to their gods / To calm that which aches / As they dig their way / To the center of hell”. Het is maar één voorbeeld van de vlijmscherpe songs op dit album.
Er wordt geschermd met Om en Kylesa, als het op deze plaat aankomt. En die referenties zijn uiteraard niet zomaar uit de lucht gegrepen. In The Atavist's Meridian zit het zo'n beetje allemaal. In ruim twaalf minuten krachtvoer kan je natuurlijk al één en ander kwijt. Zes minuten lang word je achtervolgd door spokende gitaren over nerveuze drums om dan tot een doodse rust te komen. Maar vergis je niet: die rust is slechts de aanzet tot de finale van de song waarin de luisteraar nog een laatste keer wordt uitgedaagd.
En dan moeten Blood On The Lupines, een nummer als een nooit helende wonde, die maar blijft opspelen, en het titelnummer nog komen. Dat laatste grijpt terug op A Waxen Sea, maar overstijgt het waarschijnlijk. De riffs hakken in op de onvermoeibare drumpartijen van T.J. Childers. En Paparo daalt weer af in de kelders van zijn stem.
'Sulphur English' breekt genregrenzen en vormt een mikpunt voor andere bands, die zichzelf niet willen binden aan allerlei extern opgelegde voorwaarden en regeltjes, maar zichzelf willen overtreffen.