Intergalactic Lovers - Greetings & Salutations
EMI
‘Greetings & Salutations’, hier zijn de Intergalactic Lovers. Voorstellen hoeft wellicht niet meer. De single Delay overspoelt ons al een tijdje met forse kracht in de media - radio, print, web én tv -. Enkel wie de afgelopen maand in Japan, Libië, de maan of de bodem van de oceaan vertoefde, heeft een geldige reden om nog begroet te moeten worden door deze fijne bende. En we benijden geenszins diegenen die tot de eerste twee categorieën behoren, maar een eerste kennismaking met Intergalactic Lovers via hun debuutalbum moet toch een unieke ervaring zijn. 'Greetings & Salutations' is immers een intiem, avontuurlijk en soms gedurfd album dat de luisteraar onderdompelt in een hypnotiserende roes van nostalgie en verlangen.
Niet dat Delay of het vorig jaar al eerder toevallig uitgebrachte Fade Away ons niet kunnen bekoren. Maar het album bevat nog betere songs en, belangrijker, is een ongelooflijk sterk geheel. Waar Delay een nog wat speelse, catchy popsong is met fijne melodie en dito gitaarrif, bewijzen Intergalactic Lovers met dit debuut dat ze heel wat meer in hun mars hebben dan de bovenste regionen van de hitparades bezetten.
Veel is daarbij te danken aan de prachtige stem van zangeres Lara Chedraoui, die nu eens warm als Cat Power klinkt, dan weer bezwerend als Joan As Police Woman en meisjesachtig speels als Feist. Ook muzikaal worden we goed bediend. Er gebeuren geen wonderlijke zaken, er zijn geen virtuozen aan het werk en fantasietjes of languitgesponnen solo’s vallen er evenmin te noteren, maar het klinkt wel allemaal heel natuurlijk en juist. Het plaatje klopt, letterlijk en figuurlijk. Dat de mastering door Steve Rooke in Abbey Road werd verzorgd, zal er zeker geen kwaad aan gedaan hebben. De man die onlangs nog een Grammy in ontvangst mocht nemen voor de opfrissing van het Beatles-oeuvre, laat 'Greetings & Salutations' helder en dynamisch klinken, zonder er een platte commerciële plaat van te maken. Niet té poppy, zeker niet geforceerd; niet té catchy, zeker niet braaf.
Als openingsgroet kan Shewolf tellen. “I’ve killed before and I’ll do it again’, dreigt Chedraoui. Zo gaat het wel vaker bij de songs op hun debuut. Achter een op het eerste zicht vrolijke popsong zit een donkere, dreigende laag, die versterkt wordt door de teksten. Die zijn allerminst vrolijk, maar de zangeres met Libanese roots weet ze wel zo te verpakken dat het troostend en warm overkomt.
Echt heet krijgen we het van Pretty Baby, dat met een fantastische, languitgesponnen, beangstigende intro en een uiterst kale instrumentatie de luisteraar bij het nekvel pakt. Het al even schitterende Drive laat je verdwalen in de stem van Chedraoui, omringd door ijle gitaar. Het zijn meteen de twee toppers van de plaat. Want hoe catchy en succesvol Fade Away en Delay ook mogen zijn – en dus goed gekozen als singles – het zijn de twee atypische popsongs Pretty Baby en Drive die getuigen van durf, talent en creativiteit.
Voor het hier één lange lofzang dreigt te worden, toch enkele kanttekeningen: Queen Of The Sighs en afsluiter Like A Fool kunnen ons niet echt bekoren, modderen iets te veel aan en verrassen ons te weinig. Maar het zijn dunne kanttekeningen, als je weet dat de rest van het album uitblinkt in muzikale en emotionele variatie. Dreiging in Shewolf en Pretty Baby, catchy in Fade Away en Delay, avontuur in Howl en verleiding in Drive…
“I love the state I’m in”, klinkt het in Look At Those Boys. Wel, wij bevinden ons na het beluisteren van Greetings & Salutations ook wel in een goede staat! Waarvoor dank, Intergalactic Lovers.