Interpol - El Pintor

Matador Records

Toen in 2010 ‘Interpol’ uitkwam en bassist Carlos Dengler vertrok, was het lang niet zeker dat er nog ooit een nieuw album van Interpol zou uitkomen. ‘Interpol’ werd matig onthaald en de band nam een pauze van ruim twee jaar waarin frontman Paul Banks solo-uitstapjes maakte onder het alter ego Julian Plenti en onder eigen naam. 

Maar afgelopen zomer prijkte de naam van Interpol dan toch weer op de affiche van Rock Werchter. De setlist daar beperkte zich tot nummers uit de eerste twee platen en alleraardigst klinkend, nieuw werk. Interpol was immers weer in de studio gekropen en daar had Paul Banks zich opgeworpen als vervangend bassist. Nu ‘El Pintor’ – nummer vijf – eindelijk voor ons ligt, kunnen we met overtuiging zeggen dat deze plaat hun beste is sinds die eerste twee en dat Interpol dus ook verder kan zonder Dengler.

Er zijn geen grote veranderingen te merken in het geluid en dat is een goed ding. ‘El Pintor’ kan perfect aansluiten in het rijtje, na ‘Turn On The Bright Lights’ (2002) en ‘Antics’ (2004). Paul Banks zingt nog altijd voornamelijk over de liefde en het loopt nog steeds niet van een leien dakje. In My Desire  klinkt het dan ook “Be my desire / I’m a frustrated man.”

Opener en eerste single All The Rage Back Home barst los na een treurig klinkende intro en vanaf dan is het aardig hoofdje schudden op de repetitieve riff van Daniel Kessler. De songs zijn nog altijd groot en donker, de refreinen zijn nog groter, maar het zijn wel songs die ook verdomd goed in elkaar zitten.

De trein davert door en het ene typische Interpol-nummer volgt het andere op. Niets opzienbarends, maar dat noemen ze een eigen sound. Het meest dreigend klinkt Interpol in het knappe Breaker 1 waarin Banks letterlijk waarschuwt (“Come back, come back / I’m the warning”). Het liefst klinken ze in het half mislukte My Blue Supreme waarin Banks een hoger stemregister aanspreekt. Hij is beter in de lagere regionen.

Al bij al is er dus weinig veranderd in tien jaar en dat is meer dan waarop wie dan ook enkele jaren geleden nog had durven hopen, inclusief de band zelf. ‘El Pintor’ is de plaat van de tweede kans. De songs zijn er weer, maar het momentum voor de band lijkt definitief vervlogen.