IOSEB - The Ghost Of Thirtythree

Eigen beheer

Met albums uitgebracht in eigen beheer kan je meerdere kanten op. Of je krijgt een album dat zo slecht is dat het niet eens uit had mogen komen, of je hebt een album dat best aardig klinkt en bij vlagen zelfs weet te overtuigen. En heel af en toe stoot je op een plaat waarvan je denkt: “Hé platenlabels, wakker worden!”.

IOSEB is een klassieke postrockband die alle elementen van het genre bevestigt. De helft van de tracks op hun album klokken niet onder de acht minuten af en hebben een licht bombastische songstructuur. Bovendien zijn de vocalen erg schaars.

Deze vlucht begint met het korte, maar dreigende Prologue dat in de verte doet denken aan het werk van ambientmeester Biopshere ten tijde van ‘Substrata’. De toon voor “The Ghost Of Thirtythree’ is gezet.

De snel hamerende basdrum waar 1st Movement (The Declaration) mee opent wordt langzaam aangevuld met sferische keyboardpartijen, jengelende melancholische gitaarlijnen en harde drumslagen. Nadat de track met symbaalgeweld tot bedaren wordt gebracht, ebt hij langzaam weg.

Het wordt snel duidelijk waar de heren van IOSEB de mosterd hebben gehaald. Als we de met reverb doorspekte vocals horen waar C/O Night mee opent twijfelen we namelijk echt even of we niet naar Olsen Olsen van Sigur Rós aan het luisteren zijn. Als dan de jengelende gitaarlijnen worden ingezet, denken we meteen aan Mogwai, een van die andere belangrijke postrockbands. Maar als de track zich langzaam ontvouwt, horen we genoeg eigen elementen om dit niet af te doen als een goedkope Sigur Rós/Mogwai ripoff.

Na het rustige verloop van C/O Night worden we bruut wakker geschud als de harde en bombastische intro van het titelnummer de speakers uit knalt. Storm voor de stilte klaarblijkelijk, gezien de rest van de track eerder rustig verloopt.

Met When The Bomb Hit The House Next Door krijgen we een donkere en tegelijkertijd melancholische track voorgeschoteld waarvan de wonderschone melodieën je de rillingen over het lijf doen lopen. Datzelfde effect heeft ook het akoestische miniatuurtje The Planes Above en het diepe en veel te korte 3rd Movement The Air Raids Of Helsinki.

De plaat sluit af met het dromerige Epilogue dat eindigt met een mooie en subtiele pianolijn. Maar de stilte die volgt is slechts schijn. Na ruim vier minuten worden we nog getrakteerd op een eerder overbodig stukje knisperige elektronica, waarna de vlucht erop zit en we weer landen.

‘The Ghost Of Thirtythree’ heeft een kop en een bijna net zo sterke staart met daartussenin acht sterke composities met melodieën die bijna onwerelds mooi zijn.  Aan de muziek van hun idolen hebben ze een eigen draai gegeven. Misschien moet er hier en daar nog wat aan de productie gesleuteld worden, maar dat stoort nergens.

Wij zijn in elk geval benieuwd naar het vervolg want deze band hoort duidelijk thuis in de laatste van hoger vermelde categorieën.